Natasza
18-02-2011, 13:34
Niedostępny klasztor
Zespół klasztorny – wybudowany prawdopodobnie w VI wieku na stromych zboczach skalistej wysepki Skellig Michael, położonej 10 kilometrów od południowo-zachodnich wybrzeży Irlandii – świadczy o spartańskim życiu pierwszych irlandzkich chrześcijan. Na ponad 200-metrowej skale powstało jedno z najbardziej znanych na świecie miejsc monastycznych. Mnisi zbudowali tu malutkie chatki przypominające konstrukcją kamienne ule oraz miejsce modlitwy – oratorium, wszystko z kamienia.
Na tej trudno dostępnej wyspie mnisi znaleźli wspaniałe miejsce do obcowania z Bogiem. Jednak ich los w obliczu ataku wikingów był z góry przesądzony. W IX wieku klasztor został zniszczony, ale po odbudowie funkcjonował jeszcze przez prawie trzysta lat.
Mnisi ostatecznie opuścili wyspę w XII wieku. O tym odludnym miejscu zapomniano na kilkaset lat. Ze względu na swoje odosobnienie zespół Skellig Michael wyjątkowo dobrze zachował się do czasów współczesnych. Od lat siedemdziesiątych XX wieku stał się wielką atrakcją turystyczną, a w 1996 roku UNESCO uznało to miejsce za jedno z należących do światowego dziedzictwa kulturowego.
Zespół klasztorny – wybudowany prawdopodobnie w VI wieku na stromych zboczach skalistej wysepki Skellig Michael, położonej 10 kilometrów od południowo-zachodnich wybrzeży Irlandii – świadczy o spartańskim życiu pierwszych irlandzkich chrześcijan. Na ponad 200-metrowej skale powstało jedno z najbardziej znanych na świecie miejsc monastycznych. Mnisi zbudowali tu malutkie chatki przypominające konstrukcją kamienne ule oraz miejsce modlitwy – oratorium, wszystko z kamienia.
Na tej trudno dostępnej wyspie mnisi znaleźli wspaniałe miejsce do obcowania z Bogiem. Jednak ich los w obliczu ataku wikingów był z góry przesądzony. W IX wieku klasztor został zniszczony, ale po odbudowie funkcjonował jeszcze przez prawie trzysta lat.
Mnisi ostatecznie opuścili wyspę w XII wieku. O tym odludnym miejscu zapomniano na kilkaset lat. Ze względu na swoje odosobnienie zespół Skellig Michael wyjątkowo dobrze zachował się do czasów współczesnych. Od lat siedemdziesiątych XX wieku stał się wielką atrakcją turystyczną, a w 1996 roku UNESCO uznało to miejsce za jedno z należących do światowego dziedzictwa kulturowego.