Zobacz pełną wersję : Paryskie wędrówki, śladami Adama Mickiewicza
Adam Mickiewicz od 1832 mieszkał w Paryżu, z przerwą na pobyt w Lozannie (1839), gdzie wykładał literaturę łacińską, oraz w Rzymie (1848), gdzie próbował uzyskać poparcie papieża Piusa IX dla ruchów wolnościowych tzw. Wiosny Ludów.
Życie poety w Paryżu było trudne. Brakowało mu stałych źródeł dochodów. Środowisko emigracyjne rozsadzały spory polityczne. Przez pewien czas Mickiewicz uczestniczył w życiu publicznym, współpracował m.in. z Towarzystwem Literackim i Towarzystwem Narodowym Polskim. W 1833 był redaktorem i publicystą "Pielgrzyma Polskiego". Przyjaźnił się m.in. z ks. Hughes'em de Lamennais, Charles'em de Montalembertem, George Sand. W 1834 ożenił się z Celiną Szymanowską, co pogłębiło jego kłopoty życiowe: urodziło się sześcioro dzieci, a żona zapadła na chorobę umysłową. Mickiewicz odsunął się od działalności publicznej aż do roku 1840, kiedy to objął nowo powstałą katedrę literatur słowiańskich w Collège de France. Wraz z Jules'em Micheletem i Edgarem Quinetem stanowili w Collège opozycję demokratyczną wobec monarchii lipcowej. W 1841 poeta związał się z kołem Towiańskiego, przywódcy sekty głoszącej nowe objawienie i odrodzenie życia duchowego (takich religijnych sekt było wówczas we Francji kilkadziesiąt). Propaganda towianizmu, a jeszcze bardziej - radykalne poglądy polityczne i społeczne były przyczyną zawieszenia go w funkcji profesora.
W Paryżu Mickiewicz napisał i opublikował (1834) bodaj najważniejsze swoje dzieło: "Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 we dwunastu księgach wierszem".
Wykłady z Collčge de France zostały wydane z notatek słuchaczy jako "Cours de la litterature slave" (w całości w 1849). W I i II Kursie Mickiewicz omawiał literaturę polską, rosyjską, czeską i serbską w kontekście historii i kultury tych narodów, odkrywając ją dla intelektualistów zachodnich. W Kursie III przedstawiał - często polemicznie - literaturę mu współczesną. W Kursie IV powrócił do historiozofii mesjanicznej. Przedstawił tu własną wizję życia filozoficznego i religijnego Słowian. Wskazując na kryzys życia duchowego Europy zachodniej zdominowanej przez wąski racjonalizm, widział przeciwwagę w głębi duchowej Słowian, którzy przechowują "prawdy żywe" i zdolni są poprowadzić ludzkość do odrodzenia moralnego. Teraz jednak misja mesjaniczna została rozciągnięta na cały świat słowiański, a także na Francję, której przypadł tytuł "narodu czynu".
Collčge de France
11, place Marcelin Berthelot
75231 Paris Cedex 05
Jako profesor slawista pracował tutaj cztery lata. W roku akademickim 1840 – 1841 Adam Mickiewicz stanął na katedrze 41 razy, w roku następnym 32 razy, w roku 1843 – 1844 – 25 razy, a w roku 1844 tylko 14 razy. Jego wykłady cieszyły się ogromną popularnością zarówno wśród Polaków, jak i cudzoziemców. Poeta przekazywał nie tylko wiedzę o kulturach słowiańskich, ale także propagował antymonarchistyczne idee napoleońskie, a następnie mistyczną naukę Andrzeja Towiańskiego. W związku z tym w 1844 r. jego działalność profesorska została przez władze francuskie zawieszona.
"Wysoki, blady, chudy, całkiem czarno ubrany, Mickiewicz nosi na twarzy znamię moralnego cierpienia, uśmierzonego przez gorejący mistycyzm. Oczy, których wzrok przytłumiony i jakoby zamglony kryje się prawie zawsze pod długimi powiekami, głowa rozczochrana, z lekka pochylona w tył, to widocznie człowiek natchniony. Zabiera głos. Głos ten niski, głuchy, będzie za chwile tak przenikający, że trudno znieść jego doniosłość”.
Towarzystwo Historyczno-Literackie i Biblioteka Polska w Paryżu
6, Quai d'Orléans
F-75004 Paris
Tel: + 33 1 55 42 83 83
Fax: +33 1 46 33 36 3
WWW: www.bibliotheque-polonaise-paris-shlp.fr (http://www.bibliotheque-polonaise-paris-shlp.fr)
W budynku mieści się Muzeum Adama Mickiewicza, zawierające pamiątki osobiste wieszcza, oraz Muzeum Fryderyka Chopina (jedyna stała wystawa w Paryżu poświęcona pamięci kompozytora).
Polskie muzeum z siedzibą w Paryżu, zostało założone w 1903 przez syna poety Władysława Mickiewicza.
W kolekcji muzeum znajdują się dokumenty związane z postacią Adama Mickiewicza i niektóre jego przedmioty osobiste. Prezentowane są m.in. odpis aktu chrztu, świadectwo zgonu, akty nominacji na różne stanowiska, w tym nominacja na profesora Uniwersytetu w Lozannie i profesora w College de France. Muzeum posiada rękopisy niektórych utworów poety m.in. fragmenty Dziadów kowieńskich i drezdeńskich, Ksiąg narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego, rękopis przekładu Giaura George`a Byrona.
Ekspozycja dzieli się na dziesięć sekwencji tematycznych, których wątki zorganizowane są według tego samego schematu zakończonego przywołaniem kontekstowym w postaci elementu graficznego: "A tymczasem w Paryżu..."
Poszczególne sekwencje wystawy nazwaliśmy następująco:
I. Na Litwie: Wilno (Vilnius) jako wielokulturowe centrum europejskie.
II. W Rosji: Widmo Sybiru i salony.
III. Czas podróży: Goethe i David d'Angers.
IV. Cudzoziemiec w stolicy świata, emigracja polska we Francji.
V. W College de France: profesor i prorok.
VI. Siła i słabość poezji czynnej, Legion polski we Włoszech.
VII. "Trybuna Ludów", dziennik przyszłej Unii Europejskiej.
VIII. Ostatnia misja: Legion Kozaków i śmierć Mickiewicza w Konstantynopolu.
IX. Sława i niepamięć: kult Mickiewicza w Polsce.
X. Poeta i jego syn: historia paryskiego Muzeum Adama Mickiewicza.
U wejścia do muzeum dwie plansze podają więc informacje o miejscu urodzenia Poety na Litwie, trzecia z mapą rejestrującą etapy podróży autora Ballad i Romansów zaznacza współczesne brzmienie miejscowości, na przykład Nowogródek/Nawahrudak; Kowno/Kaunas.
http://www.culture.pl/image/image_gallery?uuid=4dee894b-5f48-4780-895d-69f55cd517b6&groupId=10162&t=1314727412092
<!-- NewPP limit reportPreprocessor node count: 517/1000000Post-expand include size: 4409/2048000 bytesTemplate argument size: 1712/2048000 bytesExpensive parser function count: 0/500--><!-- Saved in parser cache with key plwiki:stable-pcache:idhash:870350-0!*!0!*!*!4!* and timestamp 20120229064456 -->
Kartka z pamiętnika Adama Mickiewicza "Na paryskim bruku"
Paryż, wiosna 1832
Nastał kolejny dzień na emigracji. Paryżanie jak zawsze pochłonięci swoimi sprawami, nie zauważają dziwnej atmosfery panującej wokół. Nie wielu obchodzi to, że król Ludwik doprowadził do upadku powstania. Jedynie nieliczni Francuzi przechodzący obok Polakow ulicą wyrażają współczucie i szacunek, nazywając ich "Ci dzielni Polacy".
Mimo, z Paryż jest przepięknym miejscem, tęskno mi jest za ojczyzną, życzliwymi ludźmi, miłą atmosferą i tradycjami rodzinnymi. Dzisiaj z Włodkiem starałem się dowiedzieć dokąd tak śpieszno zmierzają Ci wszyscy ludzie, czy naprawdę nie są ciekawi co dzieje się wokół nich? Podczas, gdy przesiadywaliśmy i gawędziliśmy o Paryżu, a następnie o naszej ojczyźnie, przyszła mi do głowy myśl. Czułem, że mam jakąś misję do spełnienia. Niespodziewanie Włodek przedstawił mi pomysł, żebym napisał książkę nawiązującą do tęsknoty za krajem, która może opisywać piękno ojczyzny. Jeszcze tego samego dnia spoglądając na Sekwanę, rozpocząłem opisywać swój kraj, wydający się jakby odzwierciedleniem Paryża. Spisując swe myśli na papier, w głębokiej nostalgii do ojczyzny, łza zakręciła mi się w oku. Nie chciałem, aby był to zwyczajny opis. Śniłem, że wszystko ma być nadzwyczajne , i żeby ktoś zechciał to dzieło przeczytać. Dzień zakończył się szybko tak jak przyszedł. W drodze powrotnej do domu mijałem się z ludźmi, ciągle gdzieś zmierzającymi i nie mogłem pojąć, dlaczego choć na jeden moment nie zatrzymają się i nie docenia to, co mają.
Możliwe, że kiedyś jeden z nich znajdzie się w podobnej sytuacji jak ja i w końcu dostrzeże, to co posiada.
Zofia Kossak-Szczucka
1929-04-28
Pomnik Adama Mickiewicza w Paryżu
Z okazji odsłonięcia w Paryżu pomnika Adama Mickiewicza Pan Prezydent Rzeczypospolitej prof. Ignacy Mościcki przesłał na ręce Prezydenta Republiki Francuskiej Doumergue depeszę treści następującej:
Jego Ekscelencja P. Gaston Doumergue,
Prezydent Republiki Francuskiej
P a r y ż
Z okazji odsłonięcia pomnika naszego wielkiego poety narodowego Mickiewicza, który na gościnnej ziemi francuskiej był jednym z tych, co potrafili odkryć duszę polską przed narodem francuskim, pragnę wyrazić życzenia, aby ten pomnik stał się jednym więcej symbolem węzłów nienaruszalnej przyjaźni, łączącej nasze dwa kraje.
(---) Prezydent Ignacy Mościcki
Pomnik, dzieło francuskiego rzeźbiarza Emile Antoine Bourdelle odsłonięto w niedzielę 28 kwietnia 1929 roku na Place d`Alma, w pobliżu ówczesnej siedziby ambasady polskiej. Z powodu przebudowy Paryża pomnik przeniesiony został do Parku przy Cours Albert I.
Na uroczystości odsłonięcia pomnika Rząd polski reprezentował Minister Sprawiedliwości Stanisław Car.
http://www.occur.pl/images/0245c46c/a613a432/f9522c709f.jpg (http://www.occur.pl)
Plac Alma, w pobliżu dawnej siedziby Ambasady Polskiej
Antoine Bourdelle (1861 – 1929) urodził się w Montauban w południowo-zachodniej Francji. Był współpracownikiem i przyjacielem jednego z największych rzeźbiarzy swej epoki Augusta Rodina.
Kiedy w 1908 roku komitet polsko-francuski złożył u niego zamówienie na monument Mickiewicza
był już znanym i renomowanym artystą. W Muzeum Bourdelle’a w 15. dzielnicy można prześledzić kolejne etapy tworzenia pomnika na podstawie zachowanych makiet i szkiców. Powstały trzy makiety: pierwsza w 1909 roku, druga w 1910, wreszcie ostateczna na przełomie 1911 i 1912 roku.
Pierwsza wojna światowa opóźniła realizację projektu. Pomnik odlano dopiero w 1928 roku, a odsłonięcie nastąpiło 28 kwietnia 1929 roku w obecności Bourdelle’a, będącego w podeszłym wieku i chorego (umarł kilka miesięcy później). Było to jego ostatnie dzieło i zarazem zwieńczenie całej pracy twórczej. Początkowo monument stanął na pl. Alma, a potem przy okazji obchodów stulecia śmierci poety przeniesiono go na obecne miejsce. Na szczycie kolumny rysuje się postać uduchowionego Mickiewicza kroczącego ze wzrokiem skierowanym w przyszłość, wspartego prawą ręką na pielgrzymim kiju, lewą zaś wskazującego drogę. To widoczna aluzja do Ksiąg pielgrzymstwa polskiego, które powstały w Paryżu.
Bourdelle powiedział o pomniku: „Chcę, żeby każdy Polak, gdy przyjdzie pod pomnik, wiedział, że jest w Paryżu u siebie, a także żeby Francuzi poznali lepiej duchowosc tak bliskiej im Polski. Po to właśnie umieściłem cytaty z „Ksiąg pielgrzymstwa” na podstawie kolumny. […] Wyrzeźbiłem pomnik Mickiewicza w wirze zawieruchy dziejowej, w okresie krwawych zbrodni wojennych, kiedy wszystko wokół legło w gruzach, żywiąc w sercu zapał i moją ogromną wiarę w Polskę, w zwycięstwo”.
Mickiewicza z paryskiego pomnika przedstawiła Poczta Polska, czcząc setną rocznicę jego śmierci w 1955 roku. Wprawdzie Poczta Francuska nie emitowala do dzisiaj znaczka poświęconego Mickiewiczowi, ale w 1952 roku upamiętniła wybitnego rzeźbiarza Bourdelle’a.
http://gws.maps.yahoo.com/MapImage?appid=FlickrDev&v=2&clat=48.864481&clon=2.314215&lat=48.864481&lon=2.314215&zoom=14&z=14&imh=100&imw=300&h=100&w=300&locale=en-us&mflags=YKM&year=2007
Na rue de Seine pod numerem 63 w 5. dzielnicy umieszczona jest tablica pamiątkowa przypominająca, że w tym właśnie domu poeta pisał Pana Tadeusza.
http://www.rue-de-seine.com/wp-content/uploads/2012/01/Les61_63_65.jpg (http://www.rue-de-seine.com/wp-content/uploads/2012/01/Les61_63_65.jpg)
61, 63, 65 rue de Seine
http://www.occur.pl/images/0245c46c/a613a432/1b869078ba.JPG (http://www.occur.pl)
http://www.occur.pl/images/0245c46c/a613a432/b23ff36d31.jpg (http://www.occur.pl)
Rue de Seine znajduje się w VI dzielnicy, w środku obszaru Saint Germain. Ruchliwa, z galeriami sztuki, kawiarniami, małymi i sklepami.
http://b5media_b4.s3.amazonaws.com/32/files/2008/07/bwruedeseine.jpg
Adam Mickiewicz, w roku 1852, w Bibliotece Arsenału, otrzymał posadę bibliotekarza.
Pracował i mieszkał tu do 1855 roku.
http://www.occur.pl/images/0245c46c/a613a432/3089044055.jpg (http://www.occur.pl)
http://www.occur.pl/images/0245c46c/a613a432/07042f1bd2.jpg (http://www.occur.pl)
La rue de Sully znajduje się w IV dzielnicy Paryża.
Wkrótce po przyjeździe do Paryża nawiązał bliskie stosunki z francuskim środowiskiem artystycznym
i intelektualnym (m. in. rzeźbiarzem Dawidem d'Angers, poetš Hugues Felicite Lamennais, historykiem Charlesem de Montalambertem. Odnowił znajomość z poznanym jeszcze w Wilnie Słowackim. Włączył się także aktywnie w życie emigracji (czlonkostwo w Towarzystwie Towarzystwie Literackim, Towarzystwie Litewskim i Ziem Ruskich, Towarzystwie Pomocy Naukowej, Komitecie Narodowym Lelewela i in.), chcąc przygotować ją do powrotu do kraju. W 1834 r. ożenił się z córką słynnej ówczesnej polskiej pianistki Marii Szymanowskiej - Geliną (1812 - 1855), która urodziła mu sześcioro dzieci. Trudna sytuacja materialna zmusiła poetę do napisania po francusku dwu dramatów ("Konfederatów barskich" i "Jakuba Jasińskiego",1836), przeznaczonych dla francuskiego teatru, których jednakże nie udało się wystawić. Mickiewicz pisał dla francuskich gazet, takich jak Revtie
du Nord i Globie, w których, po śmierci Pushkina, opublikował tekst ku jego pamięci.
Swoje nadzieje polityczne na odzyskanie przez Polskę niepodległości związał Mickiewicz z osobą Napoleona III oraz rozpoczętą w 1854 r. wojnę między Francją, Anglią i Rosją (tzw. wojna krymska).
Po śmierci żony zostawił nieletnie dzieci w Paryżu i jesienią 1855 r. wyjechał do Koastantynopola, gdzie marł 26 listopada 1855 roku.
Po upływie kilku miesięcy zwłoki poety przewieziono do Paryża i złożono na cmentarzu polskim w Montmorency. W roku 1890 sprowadzono je na Wawel.
Po odejściu z Collège de France Mickiewicz uprawiał "towianizm" w innych miejscach: w swych kwaterach na Batignolles, w XVII dzielnicy: najpierw na rue d'Amsterdam
http://www.occur.pl/images/0245c46c/a613a432/f974604a5f.jpg (http://www.occur.pl)
później na rue du Boulevard des Batignolles
http://www.occur.pl/images/0245c46c/a613a432/1ea70948fa.jpg (http://www.occur.pl)
i na rue de la Santé
http://www.occur.pl/images/0245c46c/a613a432/45544f38b1.JPG (http://www.occur.pl)
Wtedy było to spokojne małe miasteczko zwane „Małą Polską” ze względu na ilość mieszkających tu Polaków /dotąd zachowało taki charakter, z dala od metra i hałasu głównych arterii. Atmosfera artystyczna, przyjazna i liczne restauracje i małe sklepy. W sąsiedztwie znajduje się kościół Św. Marii de Batignolles, przy placu o tej samej nazwie. W pobliżu niezwykłe kwiaty na Placu de Clichy i codzienny rynek nie tylko warzywny na ulicy de Levis.
Kościół św. Ludwika
Ludwik XVI, w roku 1775 postanowił zbudować w tym miejscu klasztor kapucynów.
Potem powstała kaplica, a od 1802 roku mieści się tu parafia. Gościł w niej papież Pius VII, który przyjechał na koronację Napoleona w 1804 roku. Potem powstaje szkoła, która od 1883 roku nazywa się liceum Condorcet. Obecny kościół znajduje się w IX dzielnicy, jest mały i skromny.
W 1834 roku odbył się w nim ślub Adama Mickiewicza z Celiną Szymanowska. Pannę młodą,
do ołtarza prowadził Julian Ursyn Niemcewicz.
http://www.occur.pl/images/0245c46c/a613a432/50db71f947.JPG (http://www.occur.pl)
http://www.occur.pl/images/0245c46c/a613a432/b30710a098.jpg (http://www.occur.pl)
http://www.saintlouisantin.fr/
Powered by vBulletin™ Version 4.1.1 Copyright © 2024 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.
Spolszczenie: vBHELP.pl - Polski
support vBulletin