+ Odpowiedz na ten temat
Pokaż wyniki od 1 do 9 z 9

Temat: Departamenty zamorskie

  1. #1
    Administrator Maxitravelek Natasza ma wyłączoną reputację Avatar Natasza
    Zarejestrowany
    Jan 2011
    Postów
    30,476

    Departamenty zamorskie


    GUADELUPA



    Gwadelupa ma status zamorskiego departamentu Francji. Na dwóch głównych wyspach oraz kilku mniejszych leżących o kilka kwadransów żeglugi zamieszkuje tu niewiele ponad 450 tysięcy francuskich obywateli - w większości ciemnoskórych Kreoli. Swoją nazwę (Santa Maria de Guadalupe de Extramadura) wyspa zawdzięcza Kolumbowi, który odkrył ją dla Europy podczas swojej drugiej podróży do Nowego Świata w 1493 roku...

    Sainte Anne

    Wioska wakacyjna Sainte Anne jest podzielona na 2 części: w pierwszej części znajdują się luksusowe apartamenty z widokiem a morze, w samym środku wszystkich atrakcji dostępnych w wiosce W drugiej, bardziej spokojnej części znajdują się apartamenty z wyjątkowym widokiem na lagunę oraz na przeciwko wysp Marie Galante i les Saints.





    Wyspy: św. Bartłomieja (St. Barthélemy), św. Marcina (St. Martin), Les Saintes, La Désirade, Marie-Galante i Gwadelupa została zasiedlona przez Francuzów około 1635 r. po nieudanej hiszpańskiej próbie kolonizacji tych wysp i należą do Gwadelupy. Pozostaje ona nadal departamentem zamorskim Francji.
    http://www.st-barths.com/en/saint-ba...-st-barts.html



  2. #2
    Administrator Maxitravelek Natasza ma wyłączoną reputację Avatar Natasza
    Zarejestrowany
    Jan 2011
    Postów
    30,476
    MARTYNIKA
    To wulkaniczna wyspa, zdominowana krajobrazowo przez Górę Pelée, leżąca w samym centrum Archipelagu Wysp Zawietrznych na Małych Antylach, tylko 8 godzin samolotem z Paryża. Ta skąpana w tropikalnym słońcu wyspa jest otoczona z jednej strony wodami Oceanu Atlantyckiego, a z drugiej wodami Morza Karaibskiego. Połączenie atrakcji wodnych, dobrego jedzenia i turystyki składa się na bogatą ofertę tego regionu głównie dzięki zróżnicowanemu krajobrazowi. Martynika jest wyspą kontrastów: z górami i równinami, z lasami równikowymi i sawannami, z polami trzciny cukrowej, ze stromymi wybrzeżami nad Atlantykiem i z długimi, piaszczystymi plażami oraz z turkusowymi wodami Morza Karaibskiego. Przez tubylców określana jest jako "Madinina", czyli "wyspa kwiatów" - i rzeczywiście tutejsza roślinność egzotyczna (m.in. piękne kwiaty jak hibiskusy, magnolie, anturium) zachwyca swoją bujnością i kolorami.

    Uroczystości i festiwale: obchody Wszystkich Świętych, festiwal "Jazz na Martynice" (grudzień), karnawał (luty/marzec), międzynarodowy tydzień żeglarstwa (marzec), regaty (czerwiec). Co więcej, w ciągu roku każda miejscowość uroczyście obchodzi dzień swojego patrona. Największym świętem na Antylach pozostaje jednak wspomniany już karnawał, którego obchody rozpoczynają się po święcie Trzech Króli.
    Informacje praktyczne:
    • język - Językiem urzędowym jest francuski. Natomiast mieszkańcy Martyniki posługują się między sobą językiem kreolskim.
    • stolica - Fort-de-France.
    • powierzchnia - 1100 km2 (wyspa ma 60 km długości i ok. 20 km szerokości).
    • mieszkańcy - Liczba ludności wynosi 393 tys. Mieszkańcy są zróżnicowani pod względem etnicznym - są to Murzyni, Mulaci, Hindusi, Chińczycy, Kreole i Europejczycy.
    • religia - większość mieszkańców wyznaje katolicyzm.
    • waluta - Walutą obowiązującą na Martynice jest Euro. Karty kredytowe są akceptowane w dużych hotelach i restauracjach. Natomiast lepiej nie posługiwać się czekami, gdyż w większości miejsc nie są przyjmowane.
    • czas - Przesunięcie czasowe wynosi 5 godzin w zimie (tzn. że gdy w Warszawie jest 12 w południe, na Martynice jest 7 rano) i 6 godzin w lecie (w Warszawie południe, a na Martynice 6 rano).
    • klimat - na Martynice panuje klimat tropikalny, ze średnimi temperaturami 24-28°C. Mówi się o dwóch głównych porach roku: od grudnia do maja panuje pora "sucha", zaś od lipca do października pora, gdy temparatury są wyższe i jest większa wilgotność. Natomiast od końca października do początku grudnia deszcz pada właściwie każdego dnia. Najcieplejsze miesiące to marzec, kwiecień i maj, gdy temperatura dochodzi do 35°C. Najzimniejsze zaś to grudzień i styczeń, gdy temperatura może spaść poniżej 15°C.
    • transport - Lot z Francji na Martynikę łącznie trwa 8-9 godzin. Na wyspie można wynająć samochód albo też skorzystać z taksówek (są dość drogie) lub z mini-busów (te ostatnie są tańsze, ale trzeba być przygotowanym na długie oczekiwanie na ich przyjazd). Popularnością na Martynice cieszy się natomiast jazda autostopem - specyfiką jest zwyczaj podnoszenia ramienia, a nie kciuka, aby przyciągnąć uwagę kierowców. Można również podróżować statkami (w obrębie jednej wyspy lub z jednej wyspy na drugą).
    Nurkowanie: Martynika jest wspaniałą bazą wypadową dla amatorów nurkowania. Najlepiej jednak skonsultować datę przyjazdu z panującymi w tym okresie warunkami pogodowymi. Na przykład, aby zobaczyć wrak Saint-Pierre, lepiej nie przyjeżdżać we wrześniu, gdy padają deszcze, gdyż piaskowe dna są wtedy słabo widoczne. Na północy wyspy najpiękniejsze są miejsca wokół wraku Saint-Pierre właśnie, na południu zaś największą atrakcją jest tzw. "le rocher du Diamant" (czyli "diamentowa skała").
    Warto zobaczyć:
    • Sainte-Luce: ulubiona wioska amatorów Martyniki znajduje się na przeciwko wyspy Sainte-Lucie. Są tu las Montravail oraz zakład produkujący słynny rum Trois Rivières.
    • Le Marin: miejscowość wypoczynkowa z dużym portem jachtowym to idealne miejsce dla osób zafascynowanych morzem. Znajduje się tu m.in. XVIII-wieczny kościół wybudowany przez Jezuitów, będący jednym z najpiękniejszych zabytków Martyniki.
    • Sainte-Anne: malownicze miasteczko i najpiękniejsze, "wyjęte z pocztówek" plaże Martyniki z białym piaskiem, turkusową wodą i palmami kokosowymi - przede wszystkim należy tu wymienić sławną plażę les Salines mającą kształt łuku doskonałego koła.
    • La Savane de Pétrifications to niezwykła atrakcja geologiczna. Jest to rozległy obszar, na którym znajdują się skamieniałe pnie drzew.
    • Le Vauclin: wioska rybaków z tradycyjnymi domkami z drewna, z dwoma pięknymi plażami La Pointe Faula i Macabou oraz z górą la Montagne du Vauclin, z której roztacza się niezwykły widok na okolicę.
    • Le François słynie głównie ze swoich wysepek, a także z piaszczystych mielizn usytuowanych na pełnym morzu. Mielizny te - będące niezaprzeczalną atrakcją turystyczną - zwane są jako "baignoire de Joséphine" czyli "wanna Józefiny", gdyż, według krążącej legendy, lubiła się na nich kąpać cesarzowa Józefina, żona Napoleona I. Warto odwiedzić XVIII-wieczną rezydencję Rhum Clément przekształconą w muzeum rumu. Wokół rezydencji znajduje się wielki park botaniczny z ponad 300 gatunkami roślin tropikalnych.
    • Rivière-Pilote: znajdują się tu specjalne miejsca zwane po kreolsku "pitt", w których odbywają się walki kogutów, mangust i węży. Poza tym zakład produkcji rumu La Mauny oraz ogród Escoët (zoo i drzewa owocowe).
    • Rivière-Salée: znajdują się tu rozległe pola trzciny cukrowej oraz słynny targ ryb i owoców morza.
    • Fort-de-France, czyli "stolica" Martyniki: plac de la Savane, słynne targi rzemiosła, warzyw i owoców, przypraw, dzielnice rezydencyjne, domy zbudowane w stylu kolonialnym (głównie przy ulicy Didier), kościół Balata będący repliką bazyliki Sacre-Cœur z Montmartre w Paryżu i oferujący cudowny widok na zatokę. A także muzeum geologiczne i botaniczne, muzeum archeologii prekolumbijskiej, biblioteka Schoelchera będącą bez wątpienia najpiękniejszym zabytkiem miasta (z kolekcją ok. 130 tysięcy książek, otwarta dla wszystkich), katedra świętego Łukasza (Cathèdrale Saint-Louis), ogrody Balata z wszystkimi gatunkami roślin tropikalnych.
    • Park Naturalny Martyniki (Le Parc Naturel de la Martinique) - można go odkrywać pieszo, konno lub na rowerze.
    • Les Trois Ilets: słynie z pięknych, tradycyjnych wyrobów garncarskich. Warto zwiedzić dom, w którym urodziła się Joséphine de Beauharnais, przyszła cesarzowa Józefina, żona Napoleona I. Również muzeum trzciny cukrowej oraz kolekcja muszli. Dodatkowa atrakcja to pole golfowe.
    • oraz mnóstwo przepięknych wysepek sąsiadujących z Martyniką: Sainte-Lucie, la Barbade, Saint-Martin, Saint-Barthélémy, Saint-Vincent, Wyspy Dziewicze, les Grenadines, Jamajka i inne.

  3. #3
    Administrator Maxitravelek Natasza ma wyłączoną reputację Avatar Natasza
    Zarejestrowany
    Jan 2011
    Postów
    30,476
    Gujana Francuska

    Dawna kolonia francuska jest obecnie departamentem zamorskim Francji i jako jej część należy do Unii Europejskiej. Miasta Kajenna i Kourou mają dobrą infrastrukturę, porównywalną z wiejskimi obszarami Francji, ale rzadko zaludnione tereny w głębi kraju są słabo rozwinięte. Gujana Francuska była niegdyś kolonią karną dla więźniów politycznych, kryminalistów i drobnych rzezimieszków, z której rzadko kto wracał do Francji po wyjściu na wolność. Najsłynniejszym więźniem był oficer armii francuskiej, Alfred Dreyfus, niesłusznie oskarżony o zdradę w 1894 r. Inny słynny skazaniec, i chyba jedyny, któremu powiodła się ucieczka, to sfilmowany Motyl (Papillon) z pamiętną rolą Steve'a McQueena.


    Co zobaczyć?
    Awala-Yalimopo – obserwacja wielkich żółwi skórzastych w okresie lęgowym
    Iles du Salut – dawne kolonie karne na fascynujących wyspach
    Centrum Lotów Kosmicznych – wszystko o rakietach i nie tylko, czyli wystawa w Muzeum Kosmosu
    Trasa z St Laurent du Maroni do Awala-Yalimopo przez Yavouhey i Mana – piękne gęste lasy deszczowe, dzika fauna i flora
    Rezerwat "Tresor" – miejsce, w którym w szczególny sposób odczuwa się potęgę przyrody.

    Kiedy jechać?
    Karnawał (luty i marzec) to impreza, którą warto zobaczyć, ale trzeba pamiętać, że od stycznia do czerwca trwa pora deszczowa, a najsilniejsze opady występują w maju. Pora sucha, od lipca do grudnia, to chyba najdogodniejszy okres na wizytę w Gujanie Francuskiej. Klimat tutaj jest gorący (średnio 28° C) i wilgotny przez cały rok.

    Najbarwniejsze święta
    każdy weekend od święta Trzech Króli aż do czterech dni przed środą popielcową
    – karnawał
    grudzień – Nowy Rok Hmongow w Cacao
    styczeń lub luty – chiński Nowy Rok w Kajennie.

    Podróż
    Polska nie ma bezpośredniego połączenia lotniczego z Gujaną Francuską. Najprostszym rozwiązaniem jest przelot do Kajenny z przesiadką w Paryżu.
    Wiza
    Polacy planujący pobyt w Gujanie Francuskiej nieprzekraczający 90 dni nie muszą mieć wizy. Do przekroczenia granicy kraju uprawnia paszport lub dowód osobisty.
    Koszty
    Minimalny budżet dzienny to około 30 €. Stołując się w restauracjach i nocując w przyzwoitych hotelach, trzeba założyć wydatek około 80 €.
    Zdrowie
    W głębi kraju panuje odporna na działanie chininy malaria. Gujana Francuska uważana jest również za kraj, w którym występuje zakaźna żółta febra. Zaleca się szczepienie przeciwko tyfusowi.
    Ważne adresy
    W Gujanie Francuskiej nie ma polskiego przedstawicielstwa dyplomatycznego
    http://www.tourisme-guyane.com

  4. #4
    Administrator Maxitravelek Natasza ma wyłączoną reputację Avatar Natasza
    Zarejestrowany
    Jan 2011
    Postów
    30,476
    Reunion (La Réunion)

    Reunion - wyspa na Oceanie Indyjskim, położona około 700 km na wschód od Madagaskaru i 200 km na południowy zachód od Mauritiusu, od 1946 będąca Departamentem Zamorskim Francji.
    Wizy nie są wymagane. Paszport musi być ważny przynajmniej 3 miesiące od daty wyjazdu z wyspy. Przy wjeździe na to terytorium zamorskie Francji, obywateli UE obowiązują podobne ograniczenia przywozu bez cła jak w Europie (alkohol, papierosy, perfumy).
    Wiele restauracji oferuje głównie potrawy francuskie, specjalności kreolskie. Lokale rozmieszczone nad morzem w stolicy serwują lokalne dania – mieszankę kuchni afrykańskiej, chińskiej i indyjskiej. Narodowe potrawy to: Rougail - owoce morza z różnymi sosami, Brèdes, to delikatne lokalne warzywo podobne do szpinaku. Przyprawa curry jest składnikiem dań z kaczki, węgorza, ośmiornicy (zourite). Ostro przyprawiona jest kuchnia indyjska z daniami masala na czele. Najbardziej popularne napoje to – arabska kawa - café Bourbon, Rhum arrangé – biały rum z wanilią, anyżkiem, cynamonem i wyciągiem ze storczyków. Na wyspie produkuje się dobre wino i piwo.
    Najwiekszą atrakcją jest wulkan Piton de la Fournaise, ktory odzywa się od czasu do czasu.
    Piton de la Fournaise jest jednym z największych na świecie i najbardziej aktywnych wulkanów.
    Erupcja wulkanu występuje niemal co roku, aktywność wulkaniczna składa się z emisji lawy i małych wybuchów.

    http://www.fournaise.info/index.php
    Zakupy
    Ciekawe wyroby lokalnego rękodzieła, które warto przywieźć z podróży to: koronki, haftowane stroje, biżuteria z korala, koszyki. Ciekawe są rzeźby, figurki, szkatułki, meble wykonane z drewna tamaryndowca oliwnego. Produkowany na miejscu rum z domieszką wanilii i ekstraktu z wetiwerii pachnącej, geranium i rośliny ylang-ylang (jagodlin wonny) ma bardzo egzotyczny smak. Główne
    ulice handlowe w stolicy Saint-Denis to rue du Maréchal-Leclerc, rue Jean-Chatel i rue Juliette-Dodu.

    Zdrowie
    Nie ma wymogu okazania na granicy świadectwa obowiązkowych szczepień. Zaleca się jednak, by turyści zawczasu zaszczepili się przeciw żółtaczce A, tężcowi, dyfterytowi, durowi brzusznemu. Na wyspie znajduje się kilka szpitali i klinik. Wprowadza się system narodowej opieki zdrowotnej istniejący we Francji. Dostęp do usług medycznych i leków jest bardzo ograniczony. Spowodowana przez ukąszenie komara gorączka Chikungunya występuje na wyspie głównie w porze deszczowej . Zaleca się wzięcie wszelkiego rodzaju środków przeciw insektom, głównie komarom.
    Największym niebezpieczeństwem dla turystów jest silne słońce; należy pamiętać o wzięciu kremu z wysokim faktorem, okrycia głowy. Nie zaleca się picia wody z kranu, wszędzie dostępna jest woda butelkowana.

    Zwyczaje
    Mieszkańcy śledzą francuską modę i kulturę. Większość pochodzi z Francji, ale także z Indii, Pakistanu i Afryki, stąd kulturowe zróżnicowanie jest widoczne na każdym kroku. Zabytki kultu religijnego reprezentujące katolicyzm, hinduizm, buddyzm i islam są odwiedzanie przez aktywnych turystów, od których oczekuje się uszanowania zakazów i nakazów obowiązujących przy wchodzeniu do świątyń i meczetów.

    Przylądek Méchant koło Saint-Philippe


    Ogród botaniczny na wyspie Reunion
    http://www.reunion.fr
    http://www.reunionisland.net/

  5. #5
    Administrator Maxitravelek Natasza ma wyłączoną reputację Avatar Natasza
    Zarejestrowany
    Jan 2011
    Postów
    30,476
    Nowa Kaledonia

    Wyspa, skolonizowana w pierwszej połowie XIX wieku przez Francuzów i Brytyjczyków, w 1853 roku stała się posiadłością francuską. Mimo, że formalnie jest kolonią francuską, coraz chętniej korzysta z szerokiej autonomii i wyraźnie zmierza ku pełnej niezależności.

    Terytorium Nowej Kaledonii obejmuje: Nową Kaledonię, Wyspy Lojalności oraz szereg mniejszych wysp, położonych w południowo-zachodniej części Oceanu Spokojnego, w Melanezji, ok. 1800 km na północ od Nowej Zelandii i 1100 km na północny wschód od Australii. Od północy graniczy z Vanuatu, od wschodu z Fidżi. Najwyższy szczyt Mont Panié (1628 m n.p.m.) w północnej części wyspy. Klimat ciepły, wilgotny, częste tajfuny. Naturalną roślinność stanowią lasy tropikalne.

    Wnętrze głównej wyspy jest górzyste, z najwyższym szczytem Mont Panié, 1628 m n.p.m. Klimat tropikalny, opady sezonowe, 1500 mm na Wyspach Lojalności, 2000 na wschodnim wybrzeżu, 4000 w górach, 1200 na zachodzie.
    http://www.vishttp://www.nouvelle-caledonie-tourisme.fritenouvellecaledonie.com


    Sawanna w Nowej Kaledonii

    Poza kitesurferami na wodach Nowej Kaledonii można spotkać przemykających w pełnym ślizgu windsurferów, równie efektownie wykorzystujących połączenie wysokiej fali i silnego wiatru. Wiele atrakcji znajdą dla siebie również miłośnicy nurkowania. Liczne szkoły nurkowania pozwolą na poznanie podwodnego świata rajskich wysepek. Wystarczy zejść 3-4 metry pod powierzchnię wody, żeby zobaczyć największą na świecie rafę koralową o łącznej długości 1700 km. Od 1981 roku to miejsce zostało uznane za park morski oraz wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.

    Wybrzeże Nowej Kaledonii

    Język narodowy: francuski
    Wiza: nie jest potrzebna
    Waluta: pacific franc
    (1 zł = 30 XPF)
    Strefa czasowa: GMT+11
    Przelot: Air France (ok. 8000 zł) np. z Paryża, Tokio, Nowej Zelandii lub Australii.

  6. #6
    Administrator Maxitravelek Natasza ma wyłączoną reputację Avatar Natasza
    Zarejestrowany
    Jan 2011
    Postów
    30,476
    Wallis i Futuna (Terytorium Wysp Wallis i Futuna, franc. Wallis-et-Futuna) – wspólnota zamorska Francji w Oceanii, obejmująca wyspy wulkaniczne Wallis oraz Futuna i Alofi (Wyspy Hoorn) oraz około 20 innych. Znajduje się w Polinezji, na północny wschód od wysp Fidżi oraz na zachód od Samoa.
    Powierzchnia wysp wynosi 274 km², a zamieszkuje je 16,0 tys. osób (2006). Stolicą terytorium jest Mata-Utu, 1191 mieszkańców (2003). Mieszkańcy wysp zajmują się głównie uprawą palm kokosowych – eksport kopry.

    Jezioro Lalolalo on ʻUvea

    Wyspy położone są w strefie tropikalnej. Pora deszczowa i gorąca trwa od listopada do kwietnia, a pora sucha chłodna od maja do października. Roczna suma opadów wynosi od 2500 do 3000 mm, a średnia roczna temperatura to +26,6 °C. Geneza wysp ma charakter wulkaniczny. Najwyższy punkt stanowi Mont Singavi (765 m n.p.m.). Komunikacja morska i lotnicza łączy wyspy z Nową Kaledonią.


  7. #7
    Administrator Maxitravelek Natasza ma wyłączoną reputację Avatar Natasza
    Zarejestrowany
    Jan 2011
    Postów
    30,476
    Polinezja Francuska

    Gdzieś tam po drugiej stronie globu można odnaleźć wyspy z naszych snów szeleszczące girlandami kwiatów zawieszonych na szyjach ciemnowłosych dziewcząt. Polinezja ma tyle twarzy, ile wysp rozrzuconych na błękitnym oceanie.
    Polinezja Francuska to autonomiczne terytorium zamorskie Francji, obejmujące 5 archipelagów i ponad 150 wysp na oceanie Spokojnym, we wschodniej części Polinezji - wielkiej grupy wysp w środkowej części Oceanu Spokojnego po obu stronach równika, we wschodniej Oceanii.

    W skład Polinezji Francuskiej wchodzą m.in. wyspy: Towarzystwa (1,96 tys. km2) z największą wyspą Tahiti (1000 km2) oraz Markizy (1,3 tys. km2), Tuamotu (398 km2), Tubuai (287 km2), Gambiera (230 km2).
    Tahiti oraz inne okoliczne wyspy pochodzenia wulkanicznego lub koralowego reprezentują wszystkie formy pięknej natury. Bujne, zielone wysokie wyspy ze szczytami w chmurach otoczone rafą lub bez rafy z plażami z czarnego bazaltowego lub białego koralowego piasku. Wyrzeźbione przez wieki erozji góry są niebieskie, fioletowe, brązowe, we wszystkich kolorach Gauguina, w zależności od kąta padania światła. Górskie zbocza są pełne imponujących wodospadów i licznych dolin proszących się o zwiedzanie. Rozciągają się z nich malownicze panoramy, które można podziwiać bez końca.



    Stolica Papeete (na wyspie Tahiti)
    Czas - 10 godz w stosunku do czasu środkowoeuropejskiego.
    Języki: Francuski, tahitański
    Religia: Protestanci 54%, katolicy 30%, inni 16%
    Waluta Frank CFP (CFPF, XPF) = 100 centymów
    Karty kredytowe, bankomaty W miejscach często odwiedzanych przez turystów nie ma problemu z wymianą pieniędzy i czeków ani płaceniem kartą kredytową. Na małych wysepkach "poza szlakiem" liczy się tylko gotówka. Napiwki nie są oczekiwane, podobnie targowanie się.
    Elektryczność 220 V, 60 Hz
    Pogoda Klimat zwrotnikowy, łagodny. Najlepszy czas, to pora sucha między czerwcem a październikiem. W Lipcu i sierpniu mogą się zdarzać zachwiania pogody powodowane przez południowe wiatry "maraamu". W okresie od listopada do maja temperatury są wyższe, a powietrze bardziej wilgotne.
    Warunki wjazdowe, wizy, celne Przy wjeździe do Polinezji (podobnie jak w przypadku Francji), obywatele polscy nie muszą okazywać wizy, o ile nie planują pobytu dłuższego niż 3 miesiące. Wyjazdy w celach innych niż turystyczne wymagają odrębnego zezwolenia - informacji udziela ambasada francuska w Warszawie. W przypadku gdy przelot na Polinezję realizowany jest przez USA konieczne jest wcześniejsze uzyskanie wizy tranzytowej do Stanów Zjednoczonych.
    Napiwki Nie są oczekiwane, podobnie jak targowanie się
    Fotografowanie Nie ma szczególnych restrykcji i zakazów dotyczących fotografowania na Polinezji Francuskiej. Prosimy zabrać ze sobą wystarczającą ilość filmów fotograficznych oraz baterii dla utrwalenia wspaniałych widoków występujących na każdej z wysp Polinezji.
    Zdrowie Nie są wymagane i zalecane żadne szczepienia.
    Zakupy, ceny, sklepy
    Najpopularniejszymi pamiątkami przywożonymi z Polinezji są perły i droga biżuteria.
    Podróżowanie między poszczególnymi wyspami Polinezji jest możliwe przy pomocy samolotu lub lokalnego transportu morskiego. Wszystkie grupy wysp połączone są też regularną komunikacją promową (między Tahiti a Moorea pływają wielkie, nowoczesne katamarany). Można także wykupić rejs jednym z super luksusowych statków wycieczkowych. Na większych wyspach (jak Tahiti) istnieje komunikacja autobusowa (obsługiwana przez tzw. le truck) - jest tania i można na niej polegać. Są też taksówki, ale bardzo drogie. Kto chce może wynająć sobie samochód, motocykl lub rower i zwiedzać wyspy na własną rękę (dobrym pomysłem są zwłaszcza samochody terenowe, którymi można zwiedzać rejony do których nie prowadzą żadne drogi).
    Adresy i telefony
    Brak placówki polskiej na Polinezji. Najbliższa ambasada RP znajduje się w Canberze (Australia).

    Bora Bora - wyspa wulkaniczna w archipelagu Wysp Towarzystwa, w grupie Wysp Pod Wiatrem; pow. 38 km2, ok. 3,2 tys. mieszkańców; otoczona rafą koralową; wys. do 727 m; główna miejscowość Vaitape (lotnisko); na zach. brzegu port jachtowy. Bora Bora uznawana jest przez znawców za ósmy cud natury.Jedną z wielu atrakcji turystycznych na wyspie jest obserwowanie wielorybów i karmienie rekinów.

    Huahine, położona ok. 170 km na północny-zachód od Tahiti. Składa się z dwóch wysp: Huahine Nui na północy oraz Huahine Iti na południu. Obie wyspy oddzielone są wąskim kanałem, a także dwiema zatokami: Zatoka Maroe oraz Bouvoyne. W części północnej Huahine Nui znajduje się jedyne jezioro Fauna Nui. Huahine jest wyspą górzysta, ale o łagodnych zboczach. Najwyższa góra - Turi ma 669 m n.p.m.. Jak inne wyspy otoczona jest laguną odcięta od morza przez rafę koralową.
    Moorea (Moh-oh-ray-ah) - wyspa wulkaniczna w archipelagu Wysp Towarzystwa, w grupie Wysp na Wietrze; powierzchnia 132 km2 , 7,1 tys. mieszkańców, najwyższy szczyt Tohivea (1207m.); wąwóz wanilii, kopry, kawy. Na wyspę można dostać się promem lub samolotem.

    Raiatea - otoczona laguną, stanowi kolejny obraz wyspy wulkanicznej na Południowym Pacyfiku. Raiatea jest wyspą górzystą. Góra Temehani - 772 m n.p.m. jest rodzajem polinezyjskiego Olimpu oraz rajem, gdzie rośnie kwiat jedyny na ziemi - Tiare Apatahii.
    Tahiti jest największą i jedną z najbardziej znanych wysp Polinezji Francuskiej. Powierzchnia wyspy zajmuje 1.045 km2 i zamieszkała jest przez ponad 135.000 mieszkańców. Na wyspie znajduje się stolica Polinezji - Papeete ( z międzynarodowym portem lotniczym). Tutaj skupia się również centrum polityczne i ekonomiczne Polinezji.


    http://www.tahiti-tourisme.pf

  8. #8
    Administrator Maxitravelek Natasza ma wyłączoną reputację Avatar Natasza
    Zarejestrowany
    Jan 2011
    Postów
    30,476
    Majotta (Mayotte, Département de Mayotte) – francuska wyspa położona w archipelagu Komory na Oceanie Indyjskim na północny zachód od Madagaskaru. Posiada status departamentu zamorskiego Francji. Stolicą terytorium jest Mamoudzou. Majotta składa się z dwóch wysp, Grande Terre i Petite Terre i wiele innych niezamieszkałych. Te wyspy są pochodzenia wulkanicznego i stanowią część archipelagu Komorów.

    Sada

    Plaża w Mayotte
    Klimat na Majotta jest gorący i wilgotny . Cyklony są powszechne podczas pory deszczowej, która trwa od listopada do maja. Okres od czerwca do października jest chłodniejszy i najlepszy do odwiedzenia Majotty.
    Majotta posiada jedne z najbardziej spektakularnych plaż w tej części świata. Nurkowanie z rurką, żeglarstwo, wędkarstwo i inne sporty wodne, to niektóre popularne działalności turystyczne na Majotta. Plaże Majotta są otoczone przez rafy koralowe i laguny oszałamiająco piękne. Poznawanie lagun kajakami i łodziami jest także popularną atrakcją turystyczną .
    Wysepka Pamandzi, z piękną zielenią preferowanym miejscem do nurkowania. Bogactwo podwodnej flory i fauny, w połączeniu z płytkimi wodami podczas odpływów morza sprawia, że Majotta jest swietnym punktem badania podwodnego życia. Żeglarstwo, wycieczki do miejsc wielorybów, to kolejna atrakcja Majotty. Plaże w południowej Majotta mają żółwie morskie. Niektóre z najbardziej popularnych plaż na wyspie to: Ngoudja, Salou i Plage Moya.
    Majotta zostało scedowana do Francji wraz z innymi Komoryami w 1843 roku . Była to jedyna wyspa w archipelagu, która głosowała w referendach w 1974 i 1976 aby utrzymać swoją więź z Francją i rezygnując z niepodległości.
    Majota jest krajem islamskim, ale mieszkańcy są bardzo przyjaźni i tolerancyjni. Kuchnia Majotta to mieszanka francuska, arabska, z Afryki i Indii. Ryż, mięso i owoce morza są częścią codziennej diety. Formy sztuki obejmują tańce takie jak Mougodro i Wadaha. Kuchnia, kultura i sztuka są pod wpływem stylów arabskich, afrykańskich i francuskich.
    http://www.mayotte-tourisme.com/

  9. #9
    Administrator Maxitravelek Natasza ma wyłączoną reputację Avatar Natasza
    Zarejestrowany
    Jan 2011
    Postów
    30,476
    Saint-Pierre i Miquelon /Saint-Pierre-et-Miquelon, Collectivité territoriale de Saint-Pierre-et-Miquelon/– wspólnota zamorska Francji, obejmująca archipelag o tej samej nazwie, położony na Oceanie Atlantyckim, w Ameryce Północnej, u południowych wybrzeży Nowej Fundlandii.

    Wyspy zostały odkryte w 1520 roku przez żeglarzy z Portugalii. W 1946 roku wyspy uzyskały status terytorium zamorskiego, w 1976 roku departamentu zamorskiego, a w 1985 roku status zbiorowości terytorialnej Francji. Władzę pełni prefekt, który mianowany jest przez prezydenta Francji. Władzę samorządową pełni Rada Generalna. Na Saint-Pierre i Miquelon dostać się można samolotem z Nowej Finlandii, Nowej Szkocji i Montrealu. Z wymienionych lokacji kursują również promy.

    Saint-Pierre i Miquelon obejmują archipelag 2 większych i 6 mniejszych wysp skalistych, położonych w północnej części Oceanu Atlantyckiego, ok. 40 km od południowego wybrzeża Nowej Fundlandii. Największymi wyspami są Miquelon (pow. 215 km2) i Saint-Pierre (26 km2). Ich powierzchnia jest pagórkowata (najwyższe wzniesienie 228 m n.p.m.), częściowo zabagniona.
    Klimat jest umiarkowany chłodny, ze średnią temperaturą roczną 6°C i roczną sumą opadów ok. 1300 mm. Poza sierpniem i wrześniem występują tu silne mgły.
    Wyspy zostały odkryte w 1535 r. przez francuskiego podróżnika Jacquesa Cartiera. Skolonizowali je wychodźcy z Francji (Normanowię, Bretończycy, Baskowie). W XVIII w. były przedmiotem sporów francusko-brytyjskich (w latach 1713, 1778, 1793 i 1803 okupowali je Anglicy).
    W 1814 r. zostały kolonią francuską, a w 1946 r. — terytorium zamorskim Francji. Od 1976 r. są zamorskim departamentem Francji, zarządzanym przez prefekta.
    Wyspy odwiedza (głównie w celach handlowych) rocznie kilkanaście tysięcy turystów zagranicznych, przeważnie ze Stanów Zjednoczonych i Kanady. Największym ośrodkiem ruchu turystycznego jest Saint-Pierre — stolica wysp.
    http://www.st-pierre-et-miquelon.com/english/index.php
    http://www.tourisme-saint-pierre-et-miquelon.com/en/


    Port Saint-Pierre, Saint Pierre and Miquelon

    Mapa satelitarna archipelagu

    Krajobraz wysp

+ Odpowiedz na ten temat

Tagi dla tego tematu

Uprawnienia

  • Nie możesz zakładać nowych tematów
  • Nie możesz pisać wiadomości
  • Nie możesz dodawać załączników
  • Nie możesz edytować swoich postów