+ Odpowiedz na ten temat
Strona 2 z 3 PierwszyPierwszy 1 2 3 OstatniOstatni
Pokaż wyniki od 16 do 30 z 32

Temat: Nad Potomakiem

  1. #16
    Minitravelek alboomosia is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    78
    W oczekiwaniu na męża.
    Zanim udaje mi się znaleźć wielki apartamentowiec, w którym mam obejrzeć mieszkanie, sporo muszę się nabiegać. Mam przy tym wrażenie, że nasze zwykłe odległości zostały tu jakoś rozciągnięte w czasoprzestrzeni i pokonywanie ich zajmuje dużo dłużej (ten temat rozwinę w osobnym poście). Mieszkanie jest bardzo fajne, ma tylko jedną wadę, że nie ustaje w nim jakieś buczenie, trudno identyfikowalny dźwięk, może to z lotniska Reagana, które jest niedaleko. Mówię właścicielce, że mojemu mężowi może się to nie spodobać, więc się umawiamy, że mąż przyjdzie tu sam jeszcze raz jutro i sobie oceni.
    Wracam do hostelu, po drodze trafiam na Burger Kinga, co mnie cieszy, bo liczę, że tu za moje 3 dolce kupię jakiś obiad. Proszę o cheeseburgera, okazuje się, że kosztuje tylko 1,45$, więc po zastanowieniu się proszę o jeszcze jednego. Mam więc obiad, jest koło południa, pozostaje mi wrócić do hostelu i czekać na męża. Najadam się cheeseburgerami, po czym zagrzebuję pod ciepłą kołdrą w moim królewskim łożu i próbuję zasnąć – tu jest wprawdzie południe, ale jestem już bardzo zmęczona, poza tym jestem w obcym kraju, bez pieniędzy, z jedną małą walizką i nie mam nic lepszego do roboty. Po godzinie budzi mnie potworne pragnienie, fast-foody przyrządzają jednak sztuczne i mocno przesolone jedzenie. Ale nie mam ani kropli do picia, a nie jestem jeszcze tak zdesperowana, żeby pić wodę z kranu. Leżę więc dalej i czekam na męża, resztę naszych rzeczy, a także na 1,15$, które mi brakuje, żeby kupić sobie jakiś napój z automatu na dole.

    Czy ja coś tu pisałam o fotografiach?
    Ostatnio edytowane przez alboomosia ; 20-03-2011 o 11:47

  2. #17
    Maxitravelek Maxitravelek jacky is on a distinguished road Avatar jacky
    Zarejestrowany
    Feb 2011
    Skąd
    Redenovo
    Postów
    4,437
    Cytat Napisał alboomosia Zobacz post
    Czy ja coś tu pisałam o fotografiach?
    Tu - nie, ale w "pierwotnej" wersji było obiecane ...

    Cytat Napisał alboomosia Zobacz post
    Ale robie zdjecia caly czas. I niedlugo wracam (w polowie czerwca), wiec z tesknoty, znow jako obcy, napisze chyba dluzszy reportaz retrospektywny z Polski o Stanach, na podstawie zdjec.

    Ostatnio edytowane przez jacky ; 20-03-2011 o 13:09
    to przyjemne czasami żyć marzeniami twardo stąpając po ziemi...

  3. #18
    Minitravelek alboomosia is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    78
    Zmiana strefy czasowej.
    O 16- tej z minutami, wcześniej niż się spodziewałam, puka do drzwi mąż. Od razu lecę do automatu na korytarzu i kupuję jakiś tonik. Wciąż czuję się trochę słabo na nogach, to po tej 8-mio godzinnej podróży samolotem, jest prawie tak jakby się zeszło z karuzeli, huśta. Mąż potem mówi, że czuje się podobnie. A nawet mamy wrażenie, jak idziemy wieczorem się przejść po okolicy, że stoimy jakoś pod kątem w stosunku do podłoża, jakby nasze błędniki wciąż nadawały na naszej wschodnioeuropejskiej długości geograficznej. Śmieszne to uczucie, zupełnie absurdalne, nie wiem już do końca, czy to był żart, czy naprawdę się oboje tak czuliśmy, w każdym razie coś w tym musiało być. Niesamowitym doświadczeniem jest też zmiana strefy czasowej. 6 godzin różnicy. Nie da się tego przezwyciężyć po prostu idąc jednego dnia wcześniej spać, powiedzmy o 7-mej, a potem wstając raniutko. Organizm na całej swojej długości i szerokości funkcjonuje według zegara, do którego jest przyzwyczajony. A zatem nawet jeżeli ma się za sobą koło 10 godzin snu, następnego dnia o tutejszej 20-tej po prostu pada się z nóg ze zmęczenia. Przez pierwsze dwa, trzy dni usypiałam prawie na stojąco o godzinie 19-20-tej. Przez kilka dni byliśmy też prawdziwymi rannymi ptaszkami, gdy inni smacznie chrapali, my już po śniadaniu i kawie, ubrani, wyszykowani wyruszaliśmy w drogę, szukać mieszkania, robić zakupy, etc. I cały czas ten mózg upiera się przy swoim tam głęboko w środku, że choć nominalnie jest 8 rano, to dla niego dzień już trwa i trwa, zbliża się zaraz pora obiadowa. Trwa to wszystko spokojnie przez tydzień.


    Ja piszę tu i teraz a nie w żadnej pierwotnej wersji.

  4. #19
    Maxitravelek Maxitravelek jacky is on a distinguished road Avatar jacky
    Zarejestrowany
    Feb 2011
    Skąd
    Redenovo
    Postów
    4,437
    Cytat Napisał alboomosia Zobacz post
    Ja piszę tu i teraz a nie w żadnej pierwotnej wersji.
    aj nie ładnie zapierać się własnych słów "gdzieś i kiedyś" rzuconych na wiatr ...
    ...
    i nie realizować obietnicy - udostępnienia fotografii...
    ...
    choć relacja słowna super - to czekamy na ilustracje...


    to przyjemne czasami żyć marzeniami twardo stąpając po ziemi...

  5. #20
    Minitravelek alboomosia is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    78
    Napiszę to jeszcze raz.
    Zaczęłam pisać tu 7.03.2011 o godz. 19.02.
    I w tej przestrzeni i od tego czasu nic nie obiecywałam.
    To jest 'zmiana strefy czasowej' i 'przestrzeni'.

    O przestrzeni.
    Kiedy idziemy ulicą ze znajomymi, a ja szeroko otwieram oczy i usta patrząc na rozmiar budynków, które mijamy, ci patrzą na mnie jak na prowincjuszkę i zupełnie nie rozumieją mojego zdumienia. A przecież rzecz jest zupełnie obiektywna. Ameryka jest większych rozmiarów i ma więcej przestrzeni niż kraje europejskie. Dużo więcej. Nie trzeba jej tak starannie zagospodarowywać jak na przykład we Włoszech. W sklepach mnóstwo miejsca przeznacza się na fantazyjne wystawy, jakby właściciele nie musieli się wcale przejmować horrendalnymi czynszami za każdy centymetr kwadratowy. Wszystko jest tu też dużo większych rozmiarów. Począwszy od budynków, idąc przez ulice, a kończąc na kuchence gazowej i rozmiarze łóżka. No więc domy, które mijaliśmy idąc przez centrum stolicy tego światowego mocarstwa były tak gigantyczne i monumentalne, że trudno mi je było objąć wzrokiem. Zadzierałam głowę do góry jakbym patrzyła na Pałac Kultury albo krzywą wieżę w Pizie, choć budynki, które oglądałam, nie były wieżami tylko ‘zwykłymi’ 4-5-cio kondygnacyjnymi budowlami – urzędami miejskimi, siedzibami ministerstw, etc. Wszystko wyglądało jak przez szkło powiększające, a kolumny podtrzymujące stropy tych budowli i biegnące niemalże do nieba nadawały im dodatkowego majestatu i monumentalności. Kto był w Moskwie na Placu Czerwonym może to sobie spróbować wyobrazić. Wrażenie jest w każdym razie niezwykłe, bo oto namacalnie mamy do czynienia z prawdziwym, wielkim Mocarstwem. Czy zwykłe, małe bądź średnie, państwo mogłoby sobie na przykład pozwolić na wydzielenie w samym centrum swojej stolicy olbrzymiego pasa zieleni o długości 5 kilometrów tylko po to, żeby umieścić na nim kilka wielkich pomników upamiętniających ważne wydarzenia z historii? Taką właśnie funkcję pełni w Waszyngtonie National Mall.

  6. #21
    Minitravelek alboomosia is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    78
    Mieszkanie.
    Postanowiliśmy wprowadzić się do mieszkania w Crystal City. Buczenie z lotniska postanowiliśmy po prostu zaakceptować, jak się włączy ogrzewanie to nawiew je zagłusza i wtedy to tak bardzo nie przeszkadza. Przede wszystkim chcieliśmy się po prostu wprowadzić i gdzieś już zamieszkać. Ale trafiliśmy naprawdę nieźle, choć za wynajem płacimy na polskie warunki cenę kosmiczną: 1400 $. Nie mieliśmy jednak wyboru, bo po niższej cenie trudno coś wynająć dziś w Waszyngtonie. Jest tu prawdziwie ‘amerykańsko’ i to nam się podoba, dużo przestrzeni, centra handlowe w okolicy, szerokie ulice. Aha, i same hotele i apartamentowce, bo to po prostu taka dzielnica. Mieszkamy na południe od Potomacu (rzeki przy której leży Waszyngton) w miejscowości, która się już nazywa Arlington i leży w innym stanie, w Virginii. Brzmi śmiesznie, ale tak naprawdę mieszkamy dość blisko centrum Waszyngtonu, metrem to jakieś 15 minut, na tutejsze warunki naprawdę blisko. Nasz apartamentowiec ma 12 pięter i na ostatnim jest darmowa wielka i nowoczesna siłownia czynna non-stop. A na dole wielki hall z dywanami, kanapami, lampami, marmurami, elegancko jak w hotelu. I konsjerże, którzy codziennie rano między 7 a 11-tą podają darmową kawę, herbatę i gorącą czekoladę.

  7. #22
    Minitravelek alboomosia is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    78
    O złudzeniach optycznych.
    Nie raz miałam też wrażenie, idąc ulicami Waszyngtonu, że poszczególne obiekty są dużo bardziej oddalone niż mi się wydaje. I wczoraj mnie nagle olśniło, że w istocie tak jest, a w dodatku dlaczego. Wracałam z banku w naszej okolicy, szłam chodnikiem, zmierzałam w kierunku świateł na skrzyżowaniu. Bank i sklepy, z których tu korzystamy, są niby blisko od naszego domu, a jednak droga do nich zawsze jakoś się ciągnie i ciągnie. Patrzyłam na te światła: Musi być jakieś 200-250 metrów, w Polsce trzy kroki i już jestem przy nich. A tu idę jakieś 3-4 minuty. Są dużo dalej niż się wydaje. I nagle - Eureka! – to wszystko to Złudzenie Optyczne! Gdyby budynki wzdłuż ulicy, którą idę i tam po przeciwnej stronie skrzyżowania były ‘normalnej’ wielkości i gdyby ulice się krzyżujące były ‘normalnej’ szerokości, ‘widziałabym’ tę odległość do świateł w taki sposób, do jakiego moje oczy są przyzwyczajone. A tu i domy i ulice są większe i szersze, więc w rezultacie także odległość, którą mój wzrok nieudolnie*próbuje oszacować, jest proporcjonalnie dłuższa. Nic innego tylko Prawa Talesa w praktyce!

  8. #23
    Minitravelek alboomosia is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    78
    O jednostkach miar.
    Może dlatego jednostki miar są tu inne. Nasz kilometr zastąpiony jest tu przez milę, która jest od niego o jakieś 50% większa – może lepiej pasuje do amerykańskiej przestrzeni? Nasz litr to tutejszy galon – około 3 i pół razy większy! A nasze dekagramy to tutejsze uncje – też 2-3 razy cięższe. Miary te dotarły po prostu na amerykański kontynent na statkach Brytyjczyków parę stuleci temu, ale coś jest w tym jak dobrze są w stanie oddać monumentalny i mocarstwowy charakter przestrzeni Stanów Zjednoczonych. W Kanadzie jednostki miar są już takie jak u nas, a sami Kanadyjczycy nie mają też roszczeń do bycia światowym mocarstwem.

  9. #24
    Minitravelek texarkana is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    33
    Cytat Napisał alboomosia Zobacz post
    Zmiana strefy czasowej.
    (...) mózg upiera się przy swoim tam głęboko w środku, że choć nominalnie jest 8 rano, to dla niego dzień już trwa i trwa, zbliża się zaraz pora obiadowa. Trwa to wszystko spokojnie przez tydzień.
    Czas przestawienia się na dramatycznie inną strefę czasową wg wiedzy opartej na źródłach naukowych wynosi 2-7 dni. Nam za pierwszym razem zajęło to 3 dni, za drugim 1, za trzecim 2. Podobno proces ten przyspiesza melatonina - hormon snu i czuwania, który kupuje się bez recepty w postaci tabletek. Nie wypróbowalismy osobiście, ale w Stanach poznaliśmy Polaków, którzy z tego korzystali i mówili, że pomaga. Jedną tabletkę łyka się na godzinę przed pójściem spać.

  10. #25
    Minitravelek texarkana is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    33
    Cytat Napisał alboomosia Zobacz post
    O jednostkach miar.
    Nasz kilometr zastąpiony jest tu przez milę (...) Nasz litr to tutejszy galon (...) A nasze dekagramy to tutejsze uncje
    No i najgorsze (moim zdaniem) te stopnie Fahrenheita zamiast celsjuszy! Do mil i galonów przywykliśmy bardzo szybko, uncje były mało potrzebne (wszystko mierzyliśmy i kupowaliśmy w funtach), ale przeliczanie temperatur długo sprawiało problem...

  11. #26
    Minitravelek alboomosia is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    78
    Waszyngtończycy.
    Przyszedł czas żeby napisać o mieszkańcach Waszyngtonu. Trudno powiedzieć na ile ludzie, których tu widuję są ‘prawdziwymi’ Amerykanami. W Waszyngtonie jest coś specyficznego jeśli chodzi o amerykańskiego ducha, bo to w końcu stolica. Najważniejsze urzędy w kraju: Biały Dom – siedziba prezydenta, Kapitol – siedziba parlamentu, sądy, Pentagon - główne dowództwo amerykańskiej armii, komenda główna federalnej policji, czyli FBI, a także służb wywiadowczych – CIA, wreszcie jedna z głównych siedzib NASA znajdują się właśnie tutaj i na co dzień mija się je w drodze do pracy. A zatem wielka polityka, światowa dyplomacja, i armia. (To czego tu tylko brakuje to wielkie pieniądze – te z kolei są w Nowym Jorku.) Drugi ważny element to historia. Waszyngton został zaprojektowany jako stolica Stanów Zjednoczonych od samego początku. Na stolicę wyznaczony został przez pierwszego prezydenta, Jerzego Waszyngtona, i od niego właśnie przyjęła się nazwa miasta. Więc choć jest to miasto przede wszystkim urzędnicze, i w tym sensie nieco sztuczne w porównaniu np. do takich miast jak Berlin, Paryż, Londyn, gdzie poza urzędami tętni też miejskie życie, to ma jednak swoją tradycję i tajemnicę, swoich pierwszych mieszkańców, swoje legendy, nie jest jedynie sztucznym administracyjnym tworem.
    Mieszkam w okolicach Pentagonu, wokół są głównie hotele i apartamentowce, do pracy która jest w samym centrum Waszyngtonu mam jakieś 15 minut metrem. Moje kontakty z mieszkańcami Waszyngtonu są w dużym stopniu uwarunkowane trasą, którą na co dzień odbywam z domu do pracy. Ale na tej trasie spotykam chyba dosyć reprezentatywną próbkę Waszyngtończyków. Dominują tu trzy grupy ludzi: 1) urzędnicy wysokiego szczebla, 2) armia, 3) służby mundurowe niższego szczebla, czyli policja, ochrona, obsługa metra, głównie to Murzyni.

  12. #27
    Minitravelek alboomosia is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    78
    Urzędnicy.
    Można by o nich po prostu powiedzieć, że chodzą w garniakach, krawaciarze, nuda. Ale nie. Oni są żywiołem tego miasta. Są cudowni, władza, która od nich emanuje, dystyngowany sposób bycia, a jednocześnie bardzo uprzejmy i przyjacielski, są czymś niesamowitym. To nie są jakieś urzędasy czy yuppie. Mają w sobie coś więcej. Energia, motywacja, poczucie, że pracują dla jednych z najbardziej wpływowych instytucji i ludzi na świecie. Ponieważ wstęp do tych wszystkich instytucji jest ściśle strzeżony, każdy pracownik takiego urzędu otrzymuje swoją ‘badge’, czyli jakby legitymację ze zdjęciem, nazwiskiem, miejscem pracy. Nosi się je zawieszone na szyi. Ja też mam taką z mojego, nieco skromniejszego, miejsca pracy. Te ‘badge’ są prawdziwym symbolem statusu. Kiedy jedziemy rano metrem i każdy z nas jest elegancko ubrany a na szyi ma swoją ‘badge’ wiemy, że jesteśmy kimś ważnym (lubię się z nimi utożsamiać tylko dlatego że też mam taką legitymację), czujemy, że mamy jakąś misję do spełnienia, że jesteśmy wybrańcami losu, że jesteśmy na szczycie drabiny świata. To wspaniałe uczucie, choć w moim przypadku to tylko taka zabawa, ale bardzo lubię sobie to tak rano wyobrażać. Wielu urzędników mieszka właśnie w naszych okolicach, w Arlington, bo, jak już wspominałam, jest tu dużo hoteli, dużo apartamentowców. To też sporo mówi o tym, jacy i skąd są. W dużej mierze to przyjezdni, nawet z najdalszych zakątków Ameryki. Nie mają rodzin, albo nie mają ich tu przy sobie. Może mają rodziny gdzieś w Alabamie albo Minnesocie, a tu przyjechali, bo dostali świetną pracę. Mieszkają więc w hotelu, może opłacanym przez pracodawcę, jeżeli są wyjątkowo przydatni.
    Urzędnicy nie noszą okryć wierzchnich. Chodzą po prostu w garniturach, niezależnie od temperatury na zewnątrz. Od razu ze swoich hoteli czy apartamentów wskakują do metra, które tutaj jest bardzo czyste i eleganckie, a potem szybko przechodzą do pracy. Sprawia to, że w zasadzie cały czas pozostają urzędnikami, nie przebierają się w strój domowy, na mieście nie zamieniają się nagle w spokojnie przechadzających się mieszczan. Są tym co robią. 24 godziny na dobę. 7 dni w tygodniu. Non stop.

  13. #28
    Minitravelek alboomosia is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    78
    ‘American dream’
    Takiego właśnie człowieka/urzędnika poznaliśmy w zeszłym tygodniu. Zaprosił nas na kolację przyjaciel naszego znajomego, Mieszka w okolicach One Circle, jednej z droższych dzielnic Waszyngtonu, w pięknym apartamentowcu. Konsjerż w recepcji na dole nie chciał nas wpuścić do środka zanim dokładnie nie skontrolował kim jesteśmy i do kogo przychodzimy. Wjeżdżamy na jego piętro, wszystko jest tu piękne i eleganckie jak w drogim hotelu. Thomas, tak ma na imię, przybył do Stanów Zjednoczonych z rodzicami i rodzeństwem w latach 1970 - tych z Chin. Byli bardzo biedni, jego rodzice do dziś nie mówią po angielsku i żyją w Nowym Jorku na Brooklynie wśród innych chińskich imigrantów. Zainwestowali natomiast w edukację syna, który skończył medycynę na prestiżowej uczelni, został cenionym lekarzem, po czym niedawno zwerbowała go administracja Obamy do pracy nad nową ustawą o służbie zdrowia. Mieszka więc teraz w Waszyngtonie i tłucze bardzo, ale to bardzo porządną kasę i jest spełnionym Amerykaninem, bardzo dumnym z tego, co osiągnął, co widać w każdym jego geście i słowie.

    Historia tego człowieka jest niesamowita z dwóch względów. Poczynając od absolutnie niczego doszedł niemalże na same szczyty społecznej drabiny. Wystarczyła edukacja i ciężka *****. Czy coś takiego jest możliwe w którymkolwiek z krajów europejskich, w Polsce? Czy możemy sobie wyobrazić młodego Wietnamczyka, którego rodzice handlują na bazarze Banacha w Warszawie, który dzięki swojej ciężkiej pracy po kilkunastu latach dostaje super pracę jako doradca któregoś z ministrów? Nigdy w życiu. I to jest właśnie Ameryka, to jest właśnie ‘American dream’, czyli ‘od zera do milionera’. Możesz osiągnąć co chcesz jeśli tylko będziesz ********ać jak cholera, bo żadne stare struktury społeczne, żadne kliki, i żadne głupie regulacje nie będą cię ograniczać. Wręcz przeciwnie, jak zobaczą, że jesteś dobry, to będą Ci to ułatwiać, bo zależy im na fachowcach i na rozwoju. I to cała filozofia odwiecznej potęgi Stanów Zjednoczonych. Wolność i konkurencja. Nie można się w tym nie zakochać.

    Druga ciekawa rzecz w historii Thomasa to to, jak blisko jest wielkiej polityki. Na regale w swoim salonie trzymał 1000 stronicowy egzemplarz powstającej właśnie ustawy o służbie zdrowia, trzymaliśmy ją w rękach – temat, który wałkowany jest od miesięcy na pierwszych stronach wszystkich amerykańskich gazet. Tak blisko nas, i tak blisko niego – Thomasa, który w zasadzie jest zupełnie zwyczajnym sympatycznym chłopakiem z Chin.

  14. #29
    Minitravelek texarkana is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    33
    Cytat Napisał alboomosia Zobacz post
    ‘American dream’
    ...bo żadne stare struktury społeczne, żadne kliki, i żadne głupie regulacje nie będą cię ograniczać. Wręcz przeciwnie, jak zobaczą, że jesteś dobry, to będą Ci to ułatwiać, bo zależy im na fachowcach i na rozwoju. I to cała filozofia odwiecznej potęgi Stanów Zjednoczonych. Wolność i konkurencja. Nie można się w tym nie zakochać.
    Ooooj... w nauce US-ańskiej to zupełnie inaczej wygląda! No, ale nauka nie jest, rzecz jasna, na szczycie drabiny społecznej. I to w ŻADNYM kraju.

  15. #30
    Minitravelek alboomosia is on a distinguished road
    Zarejestrowany
    Mar 2011
    Postów
    78
    US Army.
    Drugą, po urzędnikach, wyraźną grupą społeczną w Waszyngtonie są żołnierze. Wrażenie pierwszego spotkania z nimi jest niesamowite. Dosiadają się przeważnie na stacji Pentagon City albo Pentagon. Zawsze umundurowani. W mundurach jakie znamy z telewizji. Pastelowe beżowo-zielone panterki, które jak się widzi, to ma się wrażenie jakby się było na planie jakiegoś współczesnego filmu o wojnie w Iraku. Są też inne mundury – oficerskie, marynarki, lotnictwa. Wszystkie piękne. Wszystkie cieszą się tu wyjątkowym szacunkiem u ‘zwykłych’ obywateli. Kontrowersje, pytania, czy wojna na Bliskim Wschodzie ma sens, czy Ameryka postępuje dobrze, tu to wszystko nie istnieje. Mundur równa się podziw, wdzięczność i szacunek. Kiedy żołnierz wchodzi do metra, inni dyskretnie go podpatrują, bądź delikatnie usuwają się, robiąc mu miejsce, czasem też zagadują, mówiąc na przykład: ‘Army is good people.’ Na co oficer chętnie i sympatycznie odpowiada, zaczyna opowiadać o swoich doświadczeniach. A jeżeli takiemu żołnierzowi coś upadnie, zwykły obywatel podnosi i z lekko nieśmiałym uśmiechem podaje, za co tamten oczywiście bardzo grzecznie dziękuje. Żołnierze nie są gruboskórni. Czasem do żołnierza przyjedzie rodzina z odległego stanu i wtedy dumnie z nim paraduje po stacji metra, podekscytowana, że takiego syna wychowała, albo takiego ważnego ma ojca. Szacunek jakim darzy się w Waszyngtonie amerykańską armię można tylko porównać do dawnych oficerów w przedwojennej Polsce, którzy należeli do narodowej elity. Jest też odwrotna strona tej historii. Armia to szybki awans społeczny. Albo szansa na uzyskanie obywatelstwa. Więc kiedy patrzę na czarnych w mundurach często myślę sobie ze współczuciem jacy to biedni ludzie, bo nigdzie indziej nie udałoby im się przebić tak wysoko, tylko w tym sektorze gdzie decydują się ryzykować własne życie.

+ Odpowiedz na ten temat
Strona 2 z 3 PierwszyPierwszy 1 2 3 OstatniOstatni

Tagi dla tego tematu

Uprawnienia

  • Nie możesz zakładać nowych tematów
  • Nie możesz pisać wiadomości
  • Nie możesz dodawać załączników
  • Nie możesz edytować swoich postów