Temat: Bałkańska włóczęga cz.4

A więc to tutaj wznosił się wielopoziomowy „pałac” władcy Itaki. To stąd Telamak śledził trzy pobliskie porty wypatrując powrotu ojca, to w komnacie na górze, do której wiodł najwyższy ciąg schodów Penelopa tkała długi szal, prując go nocami. A niżej, może w tym pomieszczeniu gdzie widać wkopaną cysternę na wodę i kamienny kanał odprowadzajacy wodę, pijacko bawili się pretendenci do jej ręki i korony, wyjadając świnie i barany z trzody Odyseusza. Dziś trudno wyobrazić sobie potegę siedziby przypominającą tę w Mykenach.

W Exogi niedaleko cerkwii jest dziwaczna piramida jako nagrobek wystawiony przez jednego z mieszkanców. Z wzgórza mamy wspaniały widok na zbocza wyspy.





Noc spędzamy w pobliżu wiekowych ruin.
W Stavros jest małe muzeum dobrze prezentujące w kilku witrynach cenne eksponaty sprzed ponad 3 000 lat; odłamki ceramiki znalezione podczas wykopalisk, fragmenty trójnogów z pobliskiego sanktuarium, przedmioty użytkowe.

Jadąc na południe zatrzymujemy się w monastyrze Kataron. Właśnie jest pora trzepania dywanów i ogólnych porządków przed nadchodzącym świętem. Ze stojącej obok wieży roztacza się widok na południową część Itaki i okoliczne wyspy. W przewężeniu Itaka ma zaledwie 700 m szerokości, od wschodu jest tu kamienista, długa plaża Aetos, aż dziwne że prawie pusta.

W Vathi, zapadamy w kafejce internetowej na dłużej, zbyt długo. Potem jest już zbyt późno na szukanie groty Nimf, w której Odyseusz miał schować powracając na rodzinną wyspę skarby otrzymane od Feaków i trzeba pomyśleć o noclegu. Śpimy na tarasie kościoła koło stanowiska archeologicznego Alalkomenes. Na stromym zboczu góry wyraźnie widać odcinki muru obronnnego, sięgającego wysoko pod szczyt, gdzie mieścił się akropol, a niżej masywne ściany przyziemia budynków i sanktuarium z VII w.pne.

Na Itace są też zabytki mniej wiekowe, w Perachori, z dawnej stolicy aż do XVI w. pozostało kilka kościołów bizantyjskich, niektóre zachowały jeszcze freski, niektóre stanowią już tylko ruinę. Wiedzie do nich ścieżka spod nowego kościoła, obok ażurowej wieży.







Nasz ostatni mocleg na Itace

Jadąc na północ wyspy spoglądamy z góry na żółtoniebieską plażę Myrtos, potem ukazuje nam się półwysep Assos.

Widoczki z Kefalonii : uprawne tarasy



i stare oliwki

U nasady półwyspu leży miasteczko Assos, śliczne tonące w kolorowych bugenwiliach, kilka wypucowanych, pięknie dekorowanych restauracji o zawyżonych cenach, nowe domki bo starsze zniszczyło trzęsienie ziemi i niestety nie wszystkie odbudowano, niektóre w częściowej ruinie czekają na kupca. Nowa, brukowana esplanada prowadzi piechurów na spacer do twierdzy weneckiej z XVI w. na cyplu. Podejście jest dość długie i nudne, na szczycie poza bramą wejściową i ruinami budynku mieszkalnego nie ma nic do oglądania. Najciekawsze są widoki na Assos, na zatokę i wzgórze nad nią.

Na popołudnie zaplanowaliśmy kąpiel w turkusowej wodzie na plaży Myrtos. Z góry ten odcinek wybrzeża wygląda bajkowo, z bliska okazuje się że fale są tu bardzo silne i wysokie, trudno wejść do wody a wychodzi się najczęściej na czworakach i w stanie sponiewierania jak sprany łach w automatycznej pralce z szybkim wykręcaniem.

Wyspy greckie to jest jednak to co bardzo lubię.

Na nocleg jedziemy do monastyru Themata, zagubionego w górach miejsca pielgrzymek. Jeszcze nie wszystkie urządzenia dla przyjęcia gości są gotowe, malutki kościółek św.Eliasza ma niewielki daszek a tu akurat sine chmury zdecydowały się nawodnić kamienistą ziemię. Po ulewnym deszczu, na wszelki wypadek stawiamy namiot i oczywiście, do rana nie spada już ani kropla a o północy mamy gwiaździste niebo.
Rankiem zwiedzamy groty Melissani niedaleko Sami. Obszerny parking, na środku budyneczek z kawiarenką i sklepem z pamiątkami, gdzie tu grota ? A jest, w podziemiu, bilety po 7 € od osoby, zejście schodkami, pochylnią i już widać szmaragdową wodę wypełniającego ją jeziora, gdyż tutaj łączą się podziemne wody słodkie z morskimi. Grotę zwiedzać można tylko na łódkach. Sklepienie częściowo zawaliło się i południowe słońce oświetla przez wielki otwór taflę wody która zdaje się migotać w rytm wytwarzanych przez łódki fal. W części sklepionej widać różnokolorowe stalaktyty, pod nimi jest mała wysepka pokryta roślinnością.









Autokary przywiozły grupy formuły „wczasy na statku” i zrobił się turystyczny młyn, każdy uczestnik ma przypięty numerek grupy, piloci przeganiają ich jak stado baranów.

Na zachód od Sami jadąc drogą wzdłuż wybrzeża poszukujemy akropolu. Na skraju lasu mamy spotkanie ze stadem kóz, które chętnie pozują do zdjęć.

Przez las prowadzi już żwirówka-gruntówka ale da się podjechać. Tylko część Akropolu jest odkopana, wszędzie wystają z ziemi wielkie bloki postrącane przez trzesienia ziemi.







Widok z akropolu

Piknikujemy trochę dalej przy monastyrze Agrylion a potem plażujemy w zatoce Antisamos.





Kefalonia to bardzo duża wyspa z głęboko wciętą zatoką Livadi, która oddziela ogromny półwysep Paliki. Jesteśmy tu po raz trzeci a można nawet spędzić całe wakacje, codzień znajdując coś nowego i ciekawego do obejrzenia.