Mijanka
Dojeżdżam na szczyt
Mijanka
Dojeżdżam na szczyt
Po wyjściu z kolejki wychodzę z budynku i wchodzę na dziedziniec. Te zdjęcia przedstawiają to,
co nam ukazuje się po dotarciu tutaj. Na pierwszy rzut oka, hotel wydaje się mały.
Ale wchodzę głębiej i widzę potężny kolos na szczycie. To tutaj bohater Tomasa Manna miał spędzić siedem długich lat, na górze, na końcu świata.
kawiarnia zimowa, fotele zamiast leżaków, oczywiście białe
To tu powinny być leżaki dla kuracjuszy, ale ich nie było
Wejście do hotelu, też białe. Zresztą był to dominujący kolor, nie tylko na kartach powieści
Wchodzę do wewnątrz choć nie jestem gościem hotelu
Budka telefoniczna w głębi hallu,
drzwi do restauracji, całej na biało. Wewnątrz czuje się tę atmosferę rodem z Manna, czuje się historię.
Wychodzę na zewnątrz aby zobaczyć jaka stąd panorama i co widać. Wtedy poczułam się jak na końcu świata. Gdybym tam wpadła w zaspę, nikt by mnie nie znalazł. Wokół było pusto, cicho, mroźnie i tajemniczo.
W dole tor saneczkowy. Z sankami wjeżdżali lub wchodzili pod górę turyści.
Żegnam się z frontem hotelu i obchodzę go dookoła w poszukiwaniu ogrodu alpejskiego
Okazuje się, że do ogrodu nie mogę iść bo grozi to lawiną.
Dlatego obchodzę teren dokoła aby już za rogiem znaleźć slawną przybudówkę hotelu, w której obecnie jest apartament do wynajęcia.
z dziesięć lat temu moja koleżanka wybrała się do Davos na konferencję spedytorską - na przełomie lipca / sierpnia...
pojechała w letnich pantofelkach...
a tam spadł wtedy śnieg...
to przyjemne czasami żyć marzeniami twardo stąpając po ziemi...
Jeszcze w Polsce słyszałam, że wojsko odkopuje Davos. Przekonałam się o tym naocznie. Nigdzie indziej, podczas tej mojej zimowej podróży nie spotkałam tak ośnieżonego miejsca.
CDN
czekam na ducha śp. Thomasa Manna ...
to przyjemne czasami żyć marzeniami twardo stąpając po ziemi...
Rzekłabym, że duch Tomasza, a i Hansa się unosił w tym odludnym miejscu. Byłam na górze, a na dole toczyło się życie.
Próbowałam sobie wyobrazić czy mogłabym tu mieszkać tyle lat, co bohater powieści. Były momenty, że oprócz saneczkarza nie było nikogo. Mogłam się więc delektować sanatorium na szczycie.
Obchodząc hotel dookoła wyszłam w tym samym miejscu, gdzie zaczynałam swoją wędrówkę na szczycie. Obok kolejki była mała gospoda z tarasem widokowym na Davos Platz.
Taras Restauracji Schatzalp, stąd panorama całego Davos
Tędy będę schodzić w dół
Widoki z tarasu na Davos Platz
Kolejna kolejka, kolejni saneczkarze lub poszukiwacze bohatera Manna
Porzucam piękne widoki i zaczynam szukać drogi w dół. Jeszcze raz przechodzę obok
tunelowego wejścia do Hotelu Schatzalp
Uprawnienia
Odpowiedź z Cytatem
