Małopolsko-Śląska Majówka

[pixi]

To następna dedykacja dla Zdzicho albooma II

[pixi]

Piknik z widokiem na góry i schronisko

[zdzicho alboom II]

Rysy?
Widać rysę.

[pixi]

Oczywiscie, specjalnie dla ciebie - Mnich i Rysy.

[pixi]

Wykorzystując wspaniałą pogodę wjeżdżamy kolejką linowo-szynową na Gubałówkę aby podziwiać panoramę Tatr z Giewontem na pierwszym planie w zachodzącym słońcu. Wjazd ze zjazdem po 17 zł, ulgowo po 14 zł.
Wieczorem jemy pstrągi w rybnej restauracji na dole Krupówek poprzedzone pyszną kwaśnicą.

[pixi]

Sobota, nasz ostatni dzień w górach, już o godz. 9-ej jesteśmy w Kirach (busem spod dworca PKS - po 5 zł od osoby). Przed nami otwiera się Dolina Kościeliska. Znowu opłacamy wejściówki do TPN. Pokazowa bacówka, gdzie gaździna czyta ukradkiem gazetę, jak turyści nie patrzą ale na półce nad ogniskiem wędzą się prawdziwe oscypki. Nieco dalej pasie się prawdziwe stado owiec pilnowane przez owczarka podhalańskiego. Kapliczka przydrożna skrywa się w cieniu smreka, potok błyszczy w słońcu, piknie jest ! Maszerujemy drogą przez liczne mostki, przechodzimy przez Wrota Raptawickie, ale odpuszczamy wszystkie jaskinie. Tu po śniegu pozostały nikłe ślady, tylko szczyty jeszcze bieleją. Przysiadamy na ławie przy schronisku pod Ornakiem, słońce grzeje, chciałoby się zostać... Niestety, czas wracać, po południu mamy bus do Krakowa, potem autobus do Katowic.

[pixi]

[pixi]

Przy schronisku pod Ornakiem

[zdzicho alboom II]

Tyz piknie!
A w piątek albo w sobotę przy takiej bezchmurnej pogodzie to nie dało się Murowańca zaliczyć?

[pixi]

W piatek wybralismy Morskie Oko, ze wzgledu na widoki i Gubalowke a w sobote nie bylo dosyc czasu. I tak bylismy w Katowicach wieczorem zamiast w poludnie i przelecialo nam zwiedzanie zarezerwowanego browaru.
Zamiast planowanych 4 dni w Zakopanem bylismy 1 + 2 polowki.

[pixi]

Małopolsko-Śląska Majówka - Etap 3

Znajomi odebrali nas z dworca autobusowego w Katowicach, zaraz zapakowali w samochód, i wywieźli tak daleko na zachód, że zobaczylismy Góry Opawskie. Mała wieś, dawne typowe gospodarstwo składające się z murowanego z cegły domu z przyległą stajnią, stodołą obok, przebudowane teraz na mieszkalne, rodzinne, przytulne siedlisko w ogrodzie. Pies wita nas głośnym szczekaniem. Wkrótce zasiadamy do kolacji w altanie, dyskutujemy w oczekiwaniu na piekące się na grillu szaszłyki. Nasi znajomi, Ślązacy z urodzenia i zamieszkania niby mówią jak my ale ten akcent mają taki trochę inny i co chwilę chwytamy dziwne słówko, cóż, wypada nauczyć się po śląsku. Wieczór jest ciepły, mocno pachną kwitnące krzewy, nad nami rozpościera się gwiaździste sklepienie.
Śpimy w pokoju „na górce”, promienie słońca wpadające przez małe okienko budzą nas z pewnym poślizgiem, wstajemy o dobrze już zaawansowanym poranku. Po śniadaniu jedziemy zwiedzać pałac w Mosznej.

Widok spod bramy...



... w kwitnących azaliach...



... i od ogrodu.

[pixi]

Dziś niedziela i wiele osób wpadło na ten sam pomysł, trzeba czekać w kolejce do wejścia, potem czekać na swoją grupę i przewodnika. Oglądamy jadalnie ze stiukowymi dekoracjami na ścianach i sklepieniach, ozdobną klatkę schodową i plafon z kasetonami, wszystko wykonane z modrzewiowego drzewa. Potem jasne, o delikatnej dekoracji sale na piętrze i reprezentacyjne - gabinet i biblioteka właściciela, na koniec kaplica.

[pixi]

Pałac w Mosznej zbudowano w k. XIX i na pocz. XX w. na pozostałościach zniszczonego pałacu barokowego na zlecenie bogatego przemysłowca Franza Huberta Tiele Winckler, jako siedzibę rodową. Prezentuje mieszaninę stylów; neogotyk, neorenesans, w formie dosyć dowolnej i romantycznej z drobiazgową dekoracją, tworząc całość zgrabną choć eklektyczną otoczoną rozległym parkiem-ogrodem.

Tarcza herbowa Tiele Winckler



Spacerujemy po wielkim parku krajobrazowym, podziwiamy wieloletnie kasztanowce, dęby i lipy. Właśnie kwitną rododendrony, różowe, fioletowe, bordowe i krzaki azalii – żółte, czerwone, pomarańczowe, białe, orgia kolorów odbija się w wodach jeziorka i kanałów.

[zdzicho alboom II]

Moszna, jak sprawdziłem, jest między Krapkowicami a Prudnikiem.
Ja w piątek będę jeszcze bardziej na południe i na zachód - przy samej granicy.
Do Moszny (Mosznej?) nie zdążę - a widzę że szkoda.

[pixi]

Wracamy i obiadujemy w altanie. Słońce mocno przygrzewa ale niedostatecznie aby ogrzać wodę w basenie, przed wieczorem robimy spacer po okolicy zabawiając się rozpoznawaniem polnych roślinek.
Czas pięknej pogody kończy się, jest duszno, parno, burzowo. Jedziemy na Górę Św.Anny ale najpierw musimy przeprawić się przez Odrę. Na drodze miedzy Zdzieszowicami a Wielmierzowicami jest ciekawy prom, symbol minionych czasów, porusza się bez żadnego silnika. Jedynym napędem są ludzkie ręce przeciągające go za pomocą drągów zaczepianych o linę przerzuconą przez rzekę. Pasażerowie też muszą brać się za drągi.