Błękitne góry i kolorowe domy

[pixi]

W niedzielę mamy « dzień literatury ».
Malutkie miasteczko Fontenoy la Joutte, 7 km od Baccarat jest jednym z 6 francuskich miasteczek książki, więcej tu sklepików bukinistów niż innych.



Drogowskaz do innych miasteczek książki na Świecie, niestety, brak takiego w Polsce.



W nim co roku pod koniec czerwca odbywa się zakończenie międzynarodowego konkursu literackiego. W tym roku (2014) temat dotyczył niecodzinnych wydarzeń z okresu I wojny światowej. Uczestnicy mają od kilku do ponad 90 lat. Towarzyszę laureatowi w dziedzinie poezji. Najwięcej nagród i wyróżnień zdobyli uczniowie z regionalnych szkół z Lotaryngi, dla nich tamte wydarzenia stanowią żywą historię rodzinną, przekazywaną przez kolejne pokolenia. Nagrodzone utwory wydano w postaci zbiorowej książeczki, każdy laureat dostaje po kilka egzepmlarzy. Po uroczystości oficjalnej i kieliszku szampana, nie jednym… zagryzanym alzackimi precelkami na wszystkich oczekiwał wspólny posiłek i długi stół suto zastawiony sałatkami, wędlinami, serami, słodkościami ….


Po takiej uczcie dla ducha i ciała pozostała nam jedynie odrobina energii aby udać się do kafejki na obejrzenie meczu Mundialu i internetową sesję.

[pixi]

Nadszedł czas na « dzień natury ».
Znowu wspinamy się zygzakami szosy na grzbiet Wogezów na przełęcz Schlucht, 1359 m npm. Kiedyś gościła Napoleona III z całym dworem, który otwierał uroczyście trakt komunikacyjny między Nadrenią a regionem Wogezów (w 1890), potem stanowiła posterunek graniczny między Francją a Niemcami i odegrała ważną rolę w czasie I wojny światowej. Z czasem wybudowano tu schroniska, hotele, a nawet dojeżdżały dwie kolejki elektryczne bo miejsce stało się uczęszczanym ośrodkiem narciarskim. Podobnie jest teraz, kojeki wprawdzie zlikwidowano ale działa kilka wyciągów. Tylko w pełnym czerwcowym słońcu trudno wyobrazić sobie ośnieżone choiny, białe zaspy, tłum narciarzy, auta zapełniające olbrzymi parking bo wokół jest dość pusto i smętnie, jedyny kolorowy akcent to stojak z pluszowymi bocianami przed sklepikiem z pamiątkami.







Zatem jedziemy grzbietem na północ, piękna droga wije się przez gęsty las.

[pixi]

Czasem wysiadamy i spacerujemy.

[pixi]

W miejscu zwanym Gazon du Faing pozwalamy sobie na pieszą wycieczkę pod górkę na grzbiet na punkt widokowy. Panorama szeroka, w dole jezioro Forlet, obok strome skalne ściany a na horyzoncie błękitne, mgliste pasma gór.

[pixi]

[pixi]

Zjeżdżając w dolinę zatrzymujemy się przy Białym a potem Czarnym jeziorze. Pogoda po tej wschodniej stronie gór wyraźnie nie ma ochoty umilić nam pobytu, słońce o nas zapomniało, niebo zachmurzone, z białego przechodzi w szare i przypomina o parasolach.



Nie poddajemy się, docieramy do miasteczka Turkheim otoczonego winnicami. Wchodzimy przez masywną, kanciastą bramę miejską z XIV w., krótka uliczka prowadzi na szeroki plac z fontanną.

[pixi]

Znowu spacerujemy po dość szerokiej bo Głównej Ulicy zabudowanej kolorowymi domami w większosci pochodzącymi z końca XVI i początku XVII w. Na tle wyblakłego nieba nie wyglądają już tak barwnie.

[pixi]

Niektóre domy mają ozdobne wykusze, inne « drewnianą plecionkę » na fasadzie. W wielu z nich belki drewnianego szkieletu są ozdobnie, drobazgowo cyzelowane. W minionych wiekach dla miast o takiej konstrukcji domów, gdzie głównym nośnikiem było drewno, największym wrogiem był pożar wzniecony przypadkiem przez źle zgaszoną świecę, stanowiącą jedyne źrodło oświetlenia. Miasta zatrudniały nocnego strażnika przypominającego wieczorem głośnym wołaniem o gaszeniu świec i czuwającego nad spokojnym snem mieszkanców. W Turkheim taki strażnik istnieje do dziś, ale raczej stanowi już tylko atrakcję turystyczną.

kilka szyldów :

Dwa winne,





restauracja "u dzikiego człowieka",



i nowoczesny...

[pixi]

[pixi]

Kolorowe naczynia na długo gotujące się potrawy.

[pixi]

Ten budynek to aktualnie hotel





Inni lokatorzy poddaszy

[pixi]

Na koniec zostawiliśmy sobie najpiękniejsze miasteczko Francji – według plebiscutu z 2013 r. – Eguisheim, jak « małe okrągłe cacko ». Koncentryczne uliczki ze starymi, nieregularnymi brukami pozwalają kręcić się « w kółko » pomiędzy małymi domkami z XVI w. Ich widoczne drewniane belki tworzą skomplikowane dekoracje.

[pixi]

[pixi]

Kolorowe fasady, kaskady kwiatów ozdabiają niestety tylko widoczną stronę domów, od podwórek widok jest znacznie mniej idyliczny.

[pixi]

Słynne alzackie precle, zwane tu : bretzel