Trochę z historii miasta na początek:
- 1185 pierwsza wzmianka o grodzie pochodząca z dokumentu księcia Leszka Bolesławica,
- 1321 w farze św. Mikołaja podpisanie aktu - Krzyżacy zwracają Polsce Pomorze zachodnie,
- 1327 bezpośredni nadzór nad miastem sprawuje Władysław Łokietek,
- 1332 na Kujawy napadają Krzyżacy i okupują je przez pięć kolejnych lat,
- 1343 traktat kaliski – Kujawy znowu wracają do Polski,
- 1431 miasto niszczą Krzyżacy,
- 1450 król Kazimierz Jagiellończyk odnawia prawa miejskie Inowrocławia,
- 1655 pierwszy najazd szwedzki,
- 1704 drugi najazd szwedzki,
- 1720 nazwa Inowrocław wchodzi do powszechnego użytku,
- 1772 Inowrocław trafia pod zabór pruski,
- 1807 Inowrocław trafia do Księstwa Warszawskiego,
- 1860 w Szymborzu (obecnie części Inowrocławia) przychodzi na świat Jan Kasprowicz,
- 1875 początki uzdrowiska,
- 1919 wyzwolenie miasta – powrót Inowrocławia do Polski,
- 1925 rozbudowa uzdrowiska solankowego,
- 1945 wyzwolenie miasta po II wojnie światowej,
- 2008 patronką miasta zostaje św. Królowa Jadwiga.
Zatem pierwszą informację o dochodach ze słonych kąpieli zawiera przywilej nadany przez króla Kazimierza Jagiellończyka w 1450 r.
A uzdrowisko solankowe postało w roku 1875, kiedy to uruchomiono tzw. „Solanki Inowrocławskie spółka akcyjna”.
Założycielem ich był w 1876 r. dr praw Zygmunt Wilkoński, którego pomnik znajduje się w Parku Solankowym.
Rozpoczęła się przemysłowa eksploatacja pokładów soli kamiennej i solanki.
Już rok później ruszył pierwszy zakład kąpielowy z 14 wannami do kąpieli solankowych, a później zakład kąpieli borowinowych.
W 1929 r. otwarto Zakład Przyrodoleczniczy z wziewalnią.