Krajobraz był tu zupełnie inny; zielone przynilowe uprawy zastapił żółtawy piasek, pagóry, a dalej żyzna równina pokryta polami uprawnymi i gajami cytrusowymi a na jej horyzoncie wulkaniczne nierównie wypiętrzone skały o dziwacznych formach. To okresowa rzeka El Gash znikająca w pustynnych piaskach ale też powodująca czasami powodzie umożliwiała tę obfitość zieloności.
W Kassali spędziliśmy kilka dni i zwiedzaliśmy też okolicę napawając się egzotyzmem miejsca gdzie przeważały gliniane domy otoczone takiemiż murami przy ulicami i placach bez chodników i bez nawierzchni. Inne chatki, okrągłe „rondawelki” pod strzechami z palmowych liści otoczone były płotami podobnej konstrukcji.
Zaproszono nas nawet w takie obejście do chatki, wewnątrz panował miły chłodek bo stożkowy dach powoduje, że gorące powietrze idzie samo do góry. Zieleń palm daktylowych i innych niższych drzew o gęstym listowiu kontrastowała z żółto-brunatnymi ścianami.
Ostatnio edytowane przez pixi ; 17-03-2016 o 19:16
Gromadziły się szczególnie wokół zrujnowanego częściowo starego meczetu Khatmiyah z XVIII w.
Nieodzowny spacer po suku.
Na skrzyżowaniach ulic często stały na podestach ocienionych drzewami wielkie gliniane stągwie z wodą i z uwieszonym metalowym kubkiem do picia. Ich regularne napełnianie należy do specjalnego gminnego strażnika wody. Wbrew pozorom woda w nich jest chłodna, nie „psuje się”, żadne bakterie w nej się nie rodzą, przeżyliśmy przecież nawet bez zaburzeń żołądkowych, a takie zbiorniki są przydatne bo w dzień słońce mocno przypieka.
Obrazki z Kassali:
Któregoś dnia wdrapaliśmy się na góry Al Taka ścigając się z małpami ; pawianami. Na zdjęciach wyraźnie widać kto wygrywał ten wyścig, ich sylwetki są ledwo widoczne pośród obłych form skalnych.
Z góry mieliśmy szeroki widok na gęsto zaludnioną równinę, ale to już była niedostępna, oddzielona granicą prowincja Erytrea w Etiopii.
Widziane w Kassali :
Z Kassali pojechaliśmy na północ posuwając się nieuchonnie w stronę powrotu. Na równinie królowali nomadzi z plemienia Beja, w kilku miejscach widać było ich szeroko rozparte namioty gdzie za „tropik” służyły pozeszywane płachty w brunatne, czarne i beżowe pasy utkane z wełny posiadanych zwierząt.
Zadziwiająco wyglądali pasterze; w białych szatach, z kijem w ręku i przypasanym długim, prostym mieczem z rekojeścią ze skromnym jelcem i głowicą o formie krążka z przyczepionym bawełnianym pomponem. Skórzany futerał na miecz z charakterystycznym rozszerzeniem na dole niby głowa kobry miał powierzchnię wytłaczaną we wzory, a dolny koniec i zaczepy pendentywu ozdobione były mosiężnymi ornamentami.
Ten tradycyjny atrybut Bejów można było nabyć w sklepiku w Kassali, cena zależała od skali zużycia, gdyż nie był to wtedy towar robiony dla turystów jako pamiątka.
Jechaliśmy stopem ciężarówką, pustynia ustępowała miejsce pagórom i dalej skalistym górom pozbawionym roślinności, podziwialiśmy ich ostre szczyty strzelające w niebo coraz wyżej. To góry Sinkat.
Ostatnio edytowane przez pixi ; 27-03-2016 o 12:44
Potem zboczyliśmy w boczną szosę do Erkovit położonego, jak na afrykańskie odległości, to niedaleko od Port Sudanu.
W pocz. XX w. Erkovit stanowił miejsce wpoczynku od miejskich upałów dla elit kolonialnych gdyż położony jest w górach na wysokści prawie 1300 m npm porośniętych kaktusami, agawami i aloesami najróżniejszymi o rozmiarach drzewiastych. Z tamtego okresu pozostał murowany budynek zapewne klubu i restauracji ośrodka z olbrzymią kuchnią w najlepszym angielskim stylu z licznymi fajerkami, kilkoma piekarnikami, ozdobnymi uchwytami i obok przestronną salą, z szerokimi drzwiami na przestrzał aby zapewnić odpowiedni przewiew.
Tubylcy zapytani o możliwość noclegu zupełnie naturalnie zaprowadzili nas do tego reprezentacyjnego bydynku. Nie było tam już żadnych sprzętów, trochę kurzu po kątach świadczyło o niezbyt częstym używaniu obiektu jednak ogólnie było czysto.
Uprawnienia
Odpowiedź z Cytatem
