Pod wieczór zbaczamy z głównej szosy w Zarakes do Paralia Zarakon na plażę. Urocza zatoka obramowana skałami z rzędem wielkich głazów po środku, które zachowują się jak falochron. Piasek jest tu drobny, słomiane parasole i leżaki do wolnego użytku, woda spokojna, kilkanaście tamaryszków tworzy malutki lasek, jedyna tawerna prowadzona jest przez sympatycznego właściciela i miłośnika kotów sądząc po licznej kociej populacji. Turystycznego przeludnienia nie ma, fakt, że sezon zbliża się ku końcowi. Szkoda że wieczorem wieje dość chłodny wiatr, który szybko wypłasza nas z plaży do tawerny, tego królestwa kocurków.







Na noc rozkładamy się pod wysoką skałą zamykającą wybrzeże od południa, w niby szerokiej grocie w płaskim, piaszczystym kręgu na skalistym podłożu. Namiotu nie stawiamy, aby materace nie ześlizgnęły się do wody blokujemy je płaskimi kamieniami. Księżyc nam przyświeca przy kolacji i oświetla płaskie dno w miarę jak morze powoli odchodzi od nas. Rano stwierdzamy, że niewielki odpływ „odsunął” brzeg morski daleko od naszego obozowiska. Po śniadaniu w cieniu skały przenosimy się na plażę. Dopiero po południu ruszamy się stąd, ze smutną świadomością, że wkraczamy na drogę powrotu z wakacji...